شبِ من

از پیر مغان گوشه چشمی به کرامت

وز شیخ جوانبخت نگاهی به عنایت

این   گشته مرا مشغله تا روز قیامت

در کوی خرابات نشستم به سلامت

سر حلقه رندانم وفارغ زملامت

از ما ومن هستی خود دور نشینید

این میوه عشق است در آیید وبچینید

ای بی خبران یک نفس اینجا بنشینید

خوش خانه امنی است بیایید وببینید

مستان همه خوش ایمن ویاران به سلامت

با پای خودی راه خدایی نتوان رفت

این راه به تلبیس ریایی نتوان رفت

بی پای فنا رو به بقایی نتوان رفت

زین خلوت میخانه به جایی نتوان رفت

مستان همه خوش ایمن ویاران به سلامت

زاهد همه شب تا به سحر گرچه نخوابد

امــــــــــــــا خبر از خلوت میخانه نیابد

برمدعیان نور خدا هیچ متابد

شخصی که از این مجلس ما روی بتابد

جاوید ندیمش نبود غیر ندامت

این یک نفس عمر که شیرین ز نبات است

وین چشم پرآشوب که هم وزن فرات است

وین جان سبک بال که اسباب حیات است

خوش جام حبابی است که پرآب حیات است

می نوش غنیمت شمر این عیش مدامت

غم خوردن بیهوده در این دهر به تا چند

یک لحظه لب از شکوه وبیداد وفغان بند

بنگر به نقوشی که به هنگام پگاهند

اعیان همه چون صورت اسمای الهند

نامی طلب ای خواجه که نامیست به نامت