شبِ من

من
هنوز هم گاهی یادت می کنم
دلتنگت میشوم
دنجِ همین تاریکی
زیرِ پتوی باران

تو
بی آنکه بدانی
باقیِ بی سوالیِ عمرت را
لحظه لحظه دلتنگِ من خواهی زیست
و بیشتر دلتنگِ خودت
چه به منّتگاهِ بسترِ خاطره ای
چه در بی حسیِ مطلقِ یک خیابان
که نفرین توست بارانی که برای تو نمی بارد


بارها یاد خواهی آورد
نگاهم را بارها
حتی به تماشایِ واپسین
محوِ بزرگترین معجزه ی اعصار، وقت دیدنت
و صورتت را میان دستانم، بارها
که لانه میشد برای کبوتر لبخندت
پرسوخته ی فلقِ بعدِ من!

و صدایم را بارها
که نامت را چونان امن ترین پناهِ تاریخ صدا میزد
حتی به بارِ آخرین!
که نفرینِ توست سیلی صدایم
به غلتِ بیخوابی ِ شبانه ات!


راستی یادآر!
ای یکی از رهگذرانِ این همه رهگذر!
در همین خیابان
دنیای کسی بودی!

صدایم که باران میشد
گل میداد گونه ات
به بی بدیل ستوده شدن
و می دمیدی هزار شعشعه
میان پگاه بهشت!
تورا هرگز کسی نخواهد ستود
چندان که من!

راستی! برای دوزخِ پر
چه باز می خرد آدمی
خویش را به هیچ ازبهشت؟
و چه تقلایی که گم بشود
از مهربانترین آغوشِ خدا
لای دستانِ هزار ابلیس کریه؟

راستی یادآر
ماه را ، مرا و سکوت لغزنده ی پنجره را
نه به خوابِ انار
نه به خیابانِ اشباحِ غریب
به ابلهانه ترین انتحاِر بی برقع
تورا هرگز کسی نخواهد ستود
 حتی من!

 هشتم مرداد 1400

دیروز   غیر   خود   را   در   آینه   ندیدند
که امروز با من و دل این زهر را چشیدند

من  در   کنار  برکه  در   انتظار   ،  اما
سوی سراب اوهام، لب تشنه میدویند

بار   حقارتم   را   بر   دوش  غم نهادند
دست ترانه ها  را از دست من کشیدند

ما   را  خراب  کردند  پیش  نگاه   عالم
آنگاه  از  این  خرابی صد عالم  آفریدند

من  از  تبار  مرگم   از  من  خبر  ندارند
آنانکه   بستگانِ      آیینه    ی   امیدند

از حال من نپرسند بیهوده آن کسانکه
یک کهکشان ستاره از اشک خود نچیدند

افسوس از آن زمان که زنجیر زخمهایت
پای ِ نگاه ِ ما  را  از  چشم  تو   بریدند

من  همجوار   هیچم  در  عرصه نبودن
آنانکه دوست گفتند از خویش ناپدیدند

هر دم نقاب عید تو هر چند میزنم
دم در هوای گریه اسفند میزنم

پایم به خاک دام و پرم آفتاب خون
بال شکسته یکسره در بند میزنم

گاهی اسیر وهم تماشای مهر تو
بر دشنه های حادثه لبخند میزنم

یک کاروان ستاره ی از شب بریده را
بر آسمان موی تو پیوند میزنم

آتش شبیه عشق تو سوزد اگر مرا
پا در لهیب هامیه خرسند میزنم

تردستیت نموده مرا غیب واقعا
اینان در این خیال که ترفند میزنم

هر رهگذر که بگذرد از قدس کوچه ات
بر زخمِ سنگ فاجعه سوگند ، میزنم!

آدم بی کلاسی است.زل میزند توی آیینه و باریشش ور میرود.
از بحثها و نقدهای ادبی و هنری بدش می آید.
تا جایی که میدانم کلا حالش از هرچه ژورنالیست و نویسنده و عکاس و کارگردان است به هم میخورد.
از جمعی که صحبت فرهنگ و بی فرهنگی مردم ، اضمحلال هنر و این قمپوز ها باشد بیزار است.
از همین هاییست که دوست دارد برود روی صندلی بی کلاس ترین غذا خوری شهر ، پیش کارگرانی که همراه با شوخی مستهجن ، نخود آبگوشتشان را له میکنند بنشیند وغذا بخورد
دوست دارد سوار اتوبوس شود و به همه سلام کند.
دوست دارد کیسه زباله و کارتون له شده کنار خیابان را بردارد و بدهد دست مامور شهرداری، که هی پیاده و سوار ماشین زباله میشود.
دوست دارد وقتی هنوز نفسش جا نیامده و انحنای تن بلوری زن رویاهایش وسوسه اش میکند به یک هم آغوشی دیگر ، آن هم سر ساعتی که "باید" برود، درست وقتی که بالای سرش موهایش را با کش میبندد و غصه ریختن موهایش را میخورد به او بگوید"غصه نخور دیونه ! کچلتم دوست دارم..."