شبِ من

من نمیدانم غم تو از کجا در من نشست
یا چرا بغض گلویم در هوای تو شکست

من نفهمیدم کجا کی عاشق چشمت شدم
یا چه شد پای مرا یک دیدن چشم تو بست

این تب تند من از خواب عرق بیگانه بود
سالها بگذشت و آتش باز بر جان منست

من نفهمیدم چرا بالم قفس را دوست داشت
یا چرا روح من از پس کوچه چشمت نرست

یا چرا در لحظه های ناگهانی دیدنت
میزند زانوی من فریاد بند من گسست

یک شبستان سجده در چشمان تو گم کرده ام
گوشه لبهای تو ایمان من سر درگمست

حسرت آغوش تو بر جان من امروز نیست
بر دل من تا ابد آتش زدی روز الست

من نمیدانم چرا اما تو اینها را بدان
گر بخواهی و نخواهی در دلم عشق تو هست

من چرا انکار ِ این طوفانِ پنهانی کنم؟
آسمان چشم را باید که طوفانی کنم!

گر دهد دیدارِ دیگر دست، حالم گریه است
تا کی انکار نمودِ این پریشانی کنم؟

سر بر آری کاش و بر جُرم نگاهم بنگری
تا نگاهم را به لبخند تو زندانی کنم

خوان ِ دل را قوتِ غالب شعلهء چشمان توست
من زکات فطر خود را بر که ارزانی کنم؟

یادِ چشمتِ مرز بین فطر و قربان را شکست
ماهِ رویت کو که جانِ خویش قربانی کنم

نازنینا کاش بگذاری بگردم گرد تو
در جنونِ بت پرستیدن مسلمانی کنم

رخصتم ده در قضایِ عمرِ پیش از دیدنت
خاک پایت بر سر از دست پشیمانی کنم

فطر استقبال چشمت را امیدی هست؟ نیست؟
سینه را ، دیر آشنا! تا کی چراغانی کنم؟

قرار از من سترده چشمهای بی قرار امشب

شببه هر شب دیگر منم شب زنده دار امشب

دلم آیینه ی باران پاییز است میدانی

نمی آید شبیه هر شب دیگر بهار امشب

به خون می شویم از خاطر نشانی های یادت را

اگر یاری کند این چشمهای اشکبار امشب

تو تا شام ابد در جان من جولانگهی داری

ولی با رفتنت باید بیایم من کنار امشب

صدایت پر شده از آنچه میدانم نمیخواهم

تو می لرزی و من در لرزشم بر پای دار امشب

دل من گرچه آتش گاهِ زرتشت است از اول

ولی سوزی عجب دارد به جانِ من شرار امشب

سپیده سر نخواهد زد تو گویی این شبِ تیره

در این افسرده تیرِ خسته ی بی انتظار امشب

نگاهت صیقل باران به ظهر داغ تابستان

چه میخواهد دل از آیینه های داغدار امشب

تیر 1400
 

ای اسم تو چکیده ی اسماء دلپذیر
ای چشم تو چکامه ابیات بی نظیر

من عاشق شکار غزلهای چشم تو
از ترس این و آن شده ام خوب و سر به زیر

من روزه دار چشم تو در شامگاه قدر
تو روزه خوار سفره اشکم به ناگزیر

اسم تو را که وزن خدا روی دوش اوست
از من به حکم وحشت از این ابلهان نگیر

از بردِ بالِ همتِ من شد قفس فراخ
پا بند چشم توست به هر جا رود اسیر

من بر زمین فرو شدم از جزر ، ماه من!
مدّ تو یاد میکند از زجر در کویر؟

از پیش چشم میروی ای جان همیشه زود
می آیی ای عزیز من اما همیشه دیر!

شد انجمادِ ممتدِ دیماه سهم من
فصل بهار میرسد اما بزک... بمیر!

دلِ کویری من سجده گاه باران است
خدای کعبه در این درد خانه پنهان است

به پشتِ پلکِ شب از گریه پنهانم
پناهگاه نگاه من از تو ویران است

دلم میان این همه آشفتگی است حیرانت
دل از این ثبات قدمهای خسته حیران است

میان خاطره ها خاک میخورند ایام
عبور روز و شبم خط به قلب زندان است

نشسته بود دلم سالها به پای خرد
قسم به عشق تو ممنوع ، وقت جبران است

خیال دست من و لمس بارگاه تنت
و آبروی ذبیحم که عید قربان است

بیا و از من ِ من تو قرائتی نو کن
صدای هق هق من آیه های قرآن است

غزل به حال غزل طعنه میزند اینجا
خطوط شوق تو دیوانگی به دیوان است

گاهی دلم برای خودم تنگ میشود
هر آنچه هست دور و برم سنگ میشود

بر سیمِ پاره ی اعصابم از غمت
این زخمه های فاجعه آهنگ میشود

این رخنه در میان تو و عکسهای تو
ده ، صد ، هزار فاجعه فرسنگ میشود

با یاد اخم چشم تو تا راه میروم
پایم به شوق دیدن تو لنگ میشود

گفتم به قلب خود که فریبت نمیخورم
اما میان من و منم جنگ میشود

تکلیف ما مشخص و پایان مسجل است
از چه دلم برای تو دلتنگ میشود؟

دستِ خیال ، آهِ مرا مست میکند
آیینه در برابر من رنگ میشود

آتشم

سوختم نا مهربان اینک سراپا آتشم
اي نگاهت شعله افزا، صد تمنا آتشم

کشتي اميد من طوفان به دامان ميبرد
ميزند موج جنون دريا به دريا آتشم

من ميان چشمهايت شادمان مثل خلیل
ميزند آن ميوه ی شيرين لبها آتشم

مثل موسي نيمه شب راهت کني ايکاش گم
تا ببيني از انالحق گشته گويا آتشم

طاقت ساييدن دندان صبرم نيست نيست
جان من پيشاني من، سجده فرسا آتشم

از دل من تا دلت راهي عزيزم هست ؟ نيست؟
ميزند عقل و جنون از اين معما آتشم

طاقت يک سرفه ات را من ندارم خوب من
ميزني اينگونه اما بي محابا آتشم

بي تو من هر ثانيه هرجا که باشم دوزخم
شهر و جنگل کوه و دريا دشت و صحرا آتشم



لابثين فيه احقابا تمام پیکرم
هر نفس من نااميد از صبح فردا آتشم

از عرق پيشانی برگ تبم شبنم شده است
رونق عشق تو یارم کرده رسوا ، آتشم

انعکاس نام تو قانع نموده کوه را
از ندای نام تو "رزقا کفافا" آتشم

ميوزد باد و خبر از بوي مويت ميدهد
ميشود از اين خبرها ناشکيبا آتشم

چشم من دلواپس آيينه بر ديوار نيست
ميشود در خشتِ خامِ خانه پيدا آتشم

از می ساقی خویش چونکه گرفتم وضو
رمز عبادات خود شرح دهم مو به مو

 تا به سحرگه رود غفلت خواب از سرم
نیت غسل منست در خم می شستشو

 عین اذان من است زمزمه ی نوش نوش
وقت وضو تا شود ، آب کنم آبرو

ورد لبم نام می ، سبحه ام انگور سرخ
مهر من از چوب تاک ، جزوه ام از برگ مو

 در پی تکبیر عشق از پس حمدش کنم
سوره ی انگور را گرم و روان بر گلو

 ختم دعای منست هر سحرم "می بده"
وقت قنوت از لبی بوسه کنم آرزو

رکعت اول کنم سجده بر انوار می
رکعت دوم سه تار، مطرب من روبرو

وقت تشهد زنم ،صورت دف، دست دل
جمله آخر سلام، بر می خوشرنگ و بو

قبله هزاران هزار ،چرخ زنم هر طرف
بلکه قبولم کند ، باعث این جستجو

سجده کنم پای یار،ذکر من ای یار ،یار
یاد نیاید رکوع، رکن کجا هوش کو

آینه ام آینه ، طوطی خوش حوصله
از دم پیر مغان میکنم این گفتگو

دیروز   غیر   خود   را   در   آینه   ندیدند
که امروز با من و دل این زهر را چشیدند

من  در   کنار  برکه  در   انتظار   ،  اما
سوی سراب اوهام، لب تشنه میدویند

بار   حقارتم   را   بر   دوش  غم نهادند
دست ترانه ها  را از دست من کشیدند

ما   را  خراب  کردند  پیش  نگاه   عالم
آنگاه  از  این  خرابی صد عالم  آفریدند

من  از  تبار  مرگم   از  من  خبر  ندارند
آنانکه   بستگانِ      آیینه    ی   امیدند

از حال من نپرسند بیهوده آن کسانکه
یک کهکشان ستاره از اشک خود نچیدند

افسوس از آن زمان که زنجیر زخمهایت
پای ِ نگاه ِ ما  را  از  چشم  تو   بریدند

من  همجوار   هیچم  در  عرصه نبودن
آنانکه دوست گفتند از خویش ناپدیدند

نَفَس فاصله از نبض سفر خسته شده است
در امّید به روی دلکم بسته شده است

عاشـــقی رونق ایام جــــنون بود ولی
دیگر اینبار جنون هم به خدا خسته شده است

آن که یک عمر مرا بست به زنجیر نگاه
نوبت دیدن ما گشته و وارسته شده است

پای هر پنجره گلدان دلی بود و شکست
نقشِ سنگست درین شهر که بر جسته شده است

قدحی شعله بنوشان به دلم ای دلِ دل
لبِ لب خشک من از روزه ی غم بسته شده است

زیر این گنبد دیوانه ی لایعقل مست
هر طرف نیزه خشمیست که گلدسته شده است

صبر کن هیچ به جز نام خوش دوست نگو
آنچه پاینده شده کم کم و آهسته شده است

قصه ی عشق و صفا در گوش من افسانه است  
واژه های اینچنین ، با مردمان بیگانه است

مثل جلادی که دارد ذوق کشتن گرم و سرخ
 شمع میداند که امشب قاتل پروانه است

من نمی دانم چرا همخانه ی من نیست او
او که میداند خودش معمار این ویرانه است

تو به تقویم توّهم دیده ای عمری دراز  
آنچه خرمن دیده ای در چشم من یک دانه است

شوق در آیینه ی من زنگ حسرت میزند
چشم آیینه چو آغوشم تهی پیمانه است

بند زنار وفاداری بریدن نیست دین
کعبه بی بت هم که باشد بی وفا بتخانه است

در دلم گفتم بیا و یک غزل فریاد زن
یاور مستان همین یک نعره ی مستانه است

هیچ تسکینی نداد و سوز دل شد بیشتر
موی احساسم پریشان از عبور شانه است