شبِ من

بی زار که میشوی.دلت هوای زار زدن میکند

خسته ای .تنهایی.

خستگی و تنهایی ملموس ترین بخش نگاهت میشود پیدا و ناپیدا در آینه حیرت همیشه ات.بوی گندمی که یارانه ندارد یاریت نمیکند که بمانی.که بخواهی که بمانی

نه دست آویز مضحکی برای گرفتن و نه دستگیری و حتی دستی برای تکاندن دستهای کرختت

دستت به هیچ بندی بند نیست.دستهایت همیشه بند است.

گاهی میمانی بی انکه بخواهی...

رفتن صدایت میکند . و تکرار میشوی میان پایِ رفته و زنجیرِ مانده

فردا...روز دیگریست.روز دیگری نه تو