شبِ من

که سنگین تر از آنی است قفل آسمان که به دعوت ادعای  هزار هزار پیامبر گرسنه و  سرگشته در صحرای حیرتِ مدعای عاشقی  گشوده شود.

که دست و پای دلم بند نمیشود در جایی غیر از آن نفرین شده کویر عاری از آری  که دستهای تو دیوار ندیدن میسازند و پلهای یک پلک مهمان ابرویت بودن را خرابم میکنند....

آبروی آب میرود در زلال اشکهای همیشه نا پاکم بر اعجاز توانایی در نتوانستن...

که ای تو؟

با من چه میکنی  و چه میکند با من هزار امّای هزار توی بهانه های شیرین در مسلخ فرهاد که تیشه بر خویش پیشه اش گشته به اعلام نبودنش در برابر بودنت...بودنت و نبودنت

اه دلتنگم ای نازنین ، ای نام تو بهترین رازهای نهان آسمان و زمین ؛ ای سِیلاب سیلاب اسمت تمامی اسمایی که آدم را آموختند...

سیب را به من بده... بهشت را به نگاهی شرمنده نخواهم کرد....قسم به چشمهای آفتاب .....