شبِ من

صبح ازل تا ابد بزمگه ام دایر است
مستی و شادی و رقص،حظ همه وافر است

غرق ثنای خودم فارغم از ورد و ذکر
شکر همه شاکران شکر مرا چاکر است

محو شده کاینات نیست اثر ممکنات
مشرق و مغرب همه در نظرم حاضر است

قطره و دریا و موج ، رود و حباب ، آب آب
باطنِ باطن یکیست این همه گر ظاهر است

ای که به بیگاه و گاه پرسی از احوال من
حال من آن حالتیست شرح و بیان قاصر است

از دم من زنده است هر دو جهان یکسره
درک نکردی اگر حکم بده کافر است

مرغ دلم میزند بال در آفاق قدس
کی دگر از کفر و دین خاطره در خاطر است؟

مثل درخت است او عرصه میقات را
شعر مگر گفته است ؟خاک کجا شاعر است؟