شبِ من

بنـــواز جــــــان ما را به نگــــاه گاهگاهـــی

کـــه تمـــــام آرزویم شده حسرت  نگاهــی

ز نگــــــاه مــیر مسجد منم آن شقی کافـر

کـــه ز وعظ خشک زاهد نگرفتم انتباهــــی

نه فرشتگان گردون همه مست چشمهایت؟

نرسد به هیچ جایی چو  کشیده باشم آهی

نکنم نگاهبــــــــــــــــــانی نگه دریده ام را

به صحیفـــه گناهــــــم نبود جز این گناهی

بگرفت قامـــــت من غم بار عشق چشمت

که به یاریم بیایـــــــــی عجبا چه اشتباهی

به غبـــــــاری از تو قانع و زدور در نــــظاره

ندهنــــد ره دلــــــــم را به گذار شاه راهی

تو کدام سو که باشی به تو رو کنم همانسو

عجبا نشسته چشمت به مقام قبله گاهی

به فنـــــا کشیده کارم که ز خود خبرم ندارم

نه امید وصـــل دارم نه دریــــن غمم پناهی

همه آرزوی من شد چو خلاصــــه در لب تو

چه شود به یک تبســــــم زغم دلم بکاهـی

به هــــــزار داغ پنهــــان بگداخت سینه من

که گدا روا ندانـــــــــد هوس وصال شاهی

اذر 87

*