برخیز ساقی دســـــتی به دف زن
با یاد آن پیر خود را به صـــــــف زن
شادی روحش مســـــــتانه کف زن
چون گفتهء او خود را هــــــــدف زن
هر چــــند دیگـــــــــر آن ماه روشن
از محـــــــــــــفل ما پر زد به گلشن
لیکـــــــــن چو خورشید در آسمانها
تابنده باشــــــــــــــــد در کهکشانها
باز آر ســــــــــــاقی پیمانـــــــه می
تا اشــــــــــــــــتر غم در جا کنم پی
دستی به دف کوب تابــی به سر ده
پایی به فرق هفت آســــــــمان نــه
امروز اگر پیـــــــــــــر در بزم ما بــود
حق حق و هو هو با دف به پــــا بود
اینک چه خواهـــــــــد آن پیــــر از ما
سر را فشـــــــــــــاندن با یاد مــــولا
هرچنـــــــد این غم جان را بکاهـــــد
الحق و الله او غـــــــم نـــخــــــواهد
نــوری که بخشید آن جان جانـــــان
مـا را چـراغ اسـت تـا خــــــط پـایـان
آن پیـــــــــــــر پیران پاینده باشـــــد
شمـــع وجودش تـــــابنده باشـــــد
هر پیــــــر کاید زیــــن پس درین ره
مدیـــــــون اوهســــت با نعمت الله
در اربـعــین پیــــــــــــــر خدایــــــی
مار را نشـــــــــــــاید این سوگواری
هر چنــــــــد چون او کی دیگر آیـــد
لیکن به صـــــــــوفی ماتم نشایــد
هر چند خواهـــــــم از اشک ماتـــم
طوفــــــــان کنم پر هر جای عالـــم
لیکن از او هســـت این نکته یـــادم
این شــــــعر نغزش داده به بـــادم
"گاه سماع است شادان بزن دست
هر کس ز خود رست امشب شود مست
تــا کــی به محنت در کنــــــج عزلـــــت
با پـــــــــای همت رو کن به خدمــــــت
برخـــــــیز و دف زن خود را به صف زن
مستـــــــــانه کف زن خود را هدف زن
عاشق خموش بی عقل و هوش است
چون خم به جوش است گاه خروش است"
جـــــــــــــــــانا کجایــــــی ما را نپایی
دارد گــــــــــــــــــــدایی چشم نوایی"
22/8/87
بنازاده -شهرام !