صــــــبحـــگاه پاییــــزی با نـــدای ربانی
خالی از خدا گردید جسم شاه کـــرمانی
نور بخــش جـــان من راحــــــت روان من
رفتی و پس از تو من ماندم وپریشـــانی
ای نگــــار بی هـــــمتا نور بخش جان ما
بعد رفتنت ماندم در غم وپشیمــــــــانی
چون دگر رسد دستم بر تو ای همای من
پر زدی از این عالم چون همای سلـطانی
وای من به خاکت هم دست من ندارد راه
اه از این جلال وجاه حشمت سلـــــیمانی
مــیروی عزیــز مــن میـــروی حبیــــب من
میـــروی ومیــــمانم در میـــــــان ویرانــی
در ورای کـــوه قاف آفـــتاب عالــــــم تاب
خـــانه کرد ومن مـــاندم در جهان حیوانی
خـــــانه دلــــــم خالی کردم از همه زو پر
از دلـــــــــــم نه یاد او می رود به آسانی
من گــــــدای کوی او غرقه در سبوی او
نــــور حـــق همو باشد من غبار ظلمانی
در میــان خـــــــلق اینک میزنم اگر لبخند
نیمه شب به هر خلوت گریه های پنهانی
حـالتی ندارد دل غیـــــر صبر و بی تــابی
چـــاره ای نـــــدارم من جز قبول حیرانی
دســـــت دل به دامان شاه خود زنم دیگر
شـــــــاه علیرضا جانم مرهمی و درمانی
بر گـدای کــــوی آن پــــــیر رفته یاری کن
ای تو پیــــــــر و مولایـــــم نور پیر کرمانی
22/8/87
بنازاده -شهرام !