شبِ من

 بــر خــلــیل الله ما جان و دل افشـاندن خوش است

خویــــــش را با چوب او از خویشتن راندن خوش است

چشــــــــــــم ما رانیســـــــــــت هــرگــز اعـتنای آیینه

وهم محو خـــــــویش را از خویش تاراندن خوش است

در مــیــان میکــــــــــــــــــده هوشیار بودن خامی است

فاتحه بر خویشتن در دور می  خواندن خوش است

خــرقــه و ســجــاده و تســــــــبیح وزنـــار و صــلــیــب

جمـــــــــــله را بر سر در میخانه سوزاندن خوش است

نـــیمه شبهـــــــا با دل خون گشتــــــــه از فرط غمش

در میان آتـــــــــش  عشق و جنون ماندن خوش است

ســــــــبحه صد دانه گرداندن نه ذکر است و نه عشق

جام باده بی بیــــــــــــان عشق گرداندن خوش است

چشــــــــم دل را از قــــــــــــیود هر دو دنیــــــا دوختن

نقش روی دوســـت را بر سینه چسباندن خوش است

قافیه تنگ است و دل تنگ است و ساقی مست مست

ای گـــــــــدای میکــــــــــده لب را نجنباندن خوش است