شبِ من

آتش از سینه من در دل کاشانه فتاد

جلوه ای کرد به یک عشوه و دیوانه شدم

سایه ام تا به ابد گوشه میخانه فتاد

سوخت این شعله تن و جان من سوخته را

مشت خاکستر من در خم و خمخانه فتاد

یادم ایدوست مکن راز غمم هیچ مپرس

گر چه زین غم شرری در دل بیگانه فتاد

پاسبان شرف عقل ببین مجنون شد

شعله شوق جنون در سر فرزانه فتاد

شرمش آمد ز خود و قیمت خود را بشکست

عکس روی تو چو در سینه دردانه فتاد

یادی از کوی خود و شهر دگر نیست مرا

دل غمدیده دراین کار غریبانه فتاد

ناگهان در دل میخانه ندایی بر خواست

که لب خشک گدا بر لب پیمانه فتاد

آذر 87