شبِ من

صد سال رفتم سوبه سو  صد جا نشستم کو به کو

دل خسته ازین رنگ وبو جــــوینده مــی بی سبو

آن کس که اورا کو به کو صد سال کردم جستجو

صد  آفرین بر بخت  من با  من  نشستـه  روبرو

دادم به مستـی عـقـل را  یکــسو نـهادم  نـقـل  را

چون دلـبر عاشــق کــشم خواهــد شوم بــی آبرو

ای  زاهد دجـــال خـو این  قـــصه بستــــان وجو

وان حــور عین عشـوه خو با عاشقان دیگر مگو

پیری کز او شد دل جوان کی باشد از او دل نهان

رو ســـینه از تزویــر شو تا  دل  شود ماوای هو

با تـــو عنایـــت میکنــــد هر دم  صدایـت میـکند

آن را که دانی ذکــــــر او ذکر تو باشــــد از همو

چون نور حق بخشش کند تطهیر هر سرکش کند

پیراهــــن هستـــی بنه تا جـــــان بشویـــد نور او

فارغ  شو از خوف و رجــــا وز بنـد بنـد ما سوا  

همچون گدای میکده غیر از شـــراب او مجـــــو

شهریور 86

*