شبِ من

گویید در دوعالم غبر از همو دگــر کـــیست

چهل سال ره ســـــپرده راهی به جـــا نبرده

ای سالــک دو روزه این ادعا دگر چـــبست

گر لطف بر کـــس آرد دســــــت نظر برآرد

یک معرفت صد آرد ده نزد اوشود بیــــست

در بارگاه حیــــرت در وادی تحـــــــــــــــیر

چون مثنوی کم آرد دست ترانه خالــــیســت

صد مســـــت بی محابـــــــــا افتاده در تقــلا

مستـی و می بهـانه مقصود چشم ساقیســــت

از نور بخش هستی مست است جمـله هستی

ما نیز درگدایــی از کاوان که راهــــــــیست