شبِ من

پیش پایم گذر منظره را بشکستند
بال پرواز ِ شبِ شب پره را بشکستند

سهم من پنجره ای بود فقط از عالم
شیشه ی عمر من و پنجره را بشکستند

گوشه خوانان چکاوک به دم صبح بهار
بغض بی پرده ی صد حنجره را بشکستند

آه از آن ثانیه هایی که به آن خوابگهم
حرمت ناب ترین خاطره را بشکستند

دل من تشنه ی لبخند دو چشمانت بود
چه شکایت که دل مسخره را بشکستند

هر چه قانون دلم بود عوض گشت و گذشت
کم که آمد قلم تبصره را بشکستند

یاد یاران خوشم ای دوست که با نام خلیل
به طواف تبری پیکره را بشکستند

یازدهم آذر