شبِ من

آتش   از  خون  در  رگم تا  استخوانم میزند

چشم بیخوابم پر ازآب و دلم پر سوز عشق

عشق  تو  در   آب  و  آتش  توامانم   میزند

ساقی عشقم ولی شمشیر چشم قهر تو

بر   لب   آب     خیالت      بازوانم    میزند

ای   گل  زیبا   که  بر پای تو می افتد دلم

ساقه  ی خشکیده ام   را    باغبانم میزند

درکنارت   آه  من تفسیر جبر چشم توست

آتش    دل   بی محابا    از   دهانم   میزند

از ندای آسمان سهم من ایمان بر غمست

آیه   ی  نام   تو    آتش    بر  زبانم   میزند

گردن    باریک   رویای   مرا  این  اخم   تو

بی   توجه   بر    ندای     الامانم     میزند

جرات  تکرار   نامت  را  ندارم   خوب   من

غیرت   عشق    از   نگاه  این و آنم میزند

روح  من  با  لخته لخته  غم به برزخ میرود

زخم  زخم  از بس که  آن ابرو کمانم میزند

شعر من گر طعم آتش میدهد بیراه نیست

آتش  از  خون  در  رگم  تا استخوانم میزند

17 تیر - دو و ده دقیقه  بامداد

فارغ  ز  چگونــــه  و  چرای  غم  توست

در  رهگذر  نگاه  تو  گریـــــــــه  ی من

سرگشته  حس های های غم توست

در  خلوت  من  به جز تپش نیست صدا

در سینه ی  من نــدا  ندای غم توست

دل  در  گره  دست  گره  کرده ی  تــو

بر  قامـــت  او  تنگ  ردای  غم  توست

در گوش دلم که گور  هر موج صداست

پاینده  ترین  نــــــدا صدای غم توست

در دست حباب من ز من چیزی نیست

آب  از  غم  تو  هـوا  هوای  غم  توست

هر  واژه چو  اسم ا عظمـــــی  میبینم

تا  بر  لب  من  دعا  دعای  غم توست!

بر   چهره ی  بهت   آینــه  نور خداست

آیینه چو روشــــن از صفای غم توست

با  پای  پیــــــاده  هر  نفس   در حجّم

تا شهــــــر دلم به زیر پای غم توست

اندیشه ی ابروی تو تا سقف من است

آبادتـــرین  بنا  بنــــــای  غــم  توست

در  چشم  ترم  همه  شبیه  تو شدند

دریا   کف  دست  ناخدای  غم توست

این  شور  عجیب  کوچه ها  در گذرت

از  چشمِ  پر  آبِ  آشنای  غم  توست

"لطفیست که میکند غمت با دل من

ورنه دل تنگ من چه جای غم توست"



پانزدهم تیر و نود و دو 

*