شبِ من

آتشم

سوختم نا مهربان اینک سراپا آتشم
اي نگاهت شعله افزا، صد تمنا آتشم

کشتي اميد من طوفان به دامان ميبرد
ميزند موج جنون دريا به دريا آتشم

من ميان چشمهايت شادمان مثل خلیل
ميزند آن ميوه ی شيرين لبها آتشم

مثل موسي نيمه شب راهت کني ايکاش گم
تا ببيني از انالحق گشته گويا آتشم

طاقت ساييدن دندان صبرم نيست نيست
جان من پيشاني من، سجده فرسا آتشم

از دل من تا دلت راهي عزيزم هست ؟ نيست؟
ميزند عقل و جنون از اين معما آتشم

طاقت يک سرفه ات را من ندارم خوب من
ميزني اينگونه اما بي محابا آتشم

بي تو من هر ثانيه هرجا که باشم دوزخم
شهر و جنگل کوه و دريا دشت و صحرا آتشم



لابثين فيه احقابا تمام پیکرم
هر نفس من نااميد از صبح فردا آتشم

از عرق پيشانی برگ تبم شبنم شده است
رونق عشق تو یارم کرده رسوا ، آتشم

انعکاس نام تو قانع نموده کوه را
از ندای نام تو "رزقا کفافا" آتشم

ميوزد باد و خبر از بوي مويت ميدهد
ميشود از اين خبرها ناشکيبا آتشم

چشم من دلواپس آيينه بر ديوار نيست
ميشود در خشتِ خامِ خانه پيدا آتشم

با   وصالت   آتش   عشق   من  افزون   میشود
اشک   در   آغوش   تو   هم  وزن کارون میشود

محو  دیدار  تو ام   آیینه ی   من  چشم  توست
اشک   من  با  اشک  تو  اینگونه  موزون میشود

عشق  اگر  گم  گردد  از دل عقل جولان میدهد
سینه ی   خالی  ز  می  رهن   فلاطون میشود

می نهی   لب  بر   لبم  ای مستیم از بوسه ات
این   لبالب   جام   جانم لب به لب خون میشود

بر  مزارم   سدر   اگر  روید   شود    انگور سرخ
سرو  خاک  من  به یک شب بید مجنون میشود

لاله   می روید  به   قدر   رفتنم   در   کوچه ات
در   مسیر   دیدنت   پایم   که   گلگون  میشود

بارها   من    گشته ام   دور   از  تو  دنبال شفا
درد  من   بی  چشم  تو   انگار   قانون  میشود

مرد  باید  مثل  من  در  وصل  سوزد بی شکیب
هر خسی در دشت هجران مثل مجنون  میشود

عاشقم من  عاشقم من  عاشقم من  عاشقت
بیت بیت   شعر   من  با  عشق  موزون میشود

آتش کده ای دارم پنهان شده در جانم

پنهان زتو ای زاهد میرقصم و میخوانم  ، من شعله لرزانم

من میکده ای دارم در روح شرربارم

پیمانه ام و می هم ،هم ساقی و دربانم ،هم دردم و درمانم

گفتی که پریشانی ،تو  بی سر و سامانی

بهتر ز سر و سامان این حال پریشانم ، این خانه ویرانم

گفتی که کم از عشقم پیش کس و ناکس گو

تو پرشده ای در من آنگونه که نتوانم  ، بیچاره و حیرانم

با من ز چه میگویی زاهد تو حدیث سوگ

من رند خراباتم مستانه و شادانم ، در حلقه رندانم

مولا نظری بنما یا حق مددی فرما

دوراز تو کویرم من از لطف تو بارانم ، هم غنچه خندانم

 
غزل مستزاد

شعله و شعله و شعله شرر و سوز و شرار
آتش آمیخته با بوم من آن نقش نگار

آخرت مقصد افرادی و برخی دنیا
من و دل بی دل و عاطل همگان بر سر کار

بار عالم همگی یک تنه بر دوش نحیف
فارغ از قبض و ز بسط و ز خود و دار و ندار

چیست بیرون دلم ؟هیچ ! که هیچ است ،که پوچ
شیر دشت خودم و آهو و سرگرم شکار

هر چه در باطن خود در پی خود می گردم
اثری نیست ببین از من از گرد و غبار

فارغ از خویشم و از خواهش و اوراد و دعا
ذاکر خویشم و مذکور خود و مست و خمار

نه بهشتی و نه دوزخ نه خدایی و نه بت
کفر و ایمان کلکی ، نفی کجا و اقرار؟

دل من محو شده در دل دلدار دلم
دارد انگار دلم با دل دلدار قرار

غرق نورم به خدا چونکه به خود می آیم
میشود پیش نگاهم همه جا تیره و تار

منکر حال من و دل نه عجب گر بشوی
میکنم خویش چو خود را نفسی صد انکار

عشق یعنی سینه ام در هر نفس درگیر توست
بر    پلاکم    نام   تو   بر   گردنم   زنجیر توست

عشق یعنی چشم تو همرنگ عاشق گشتن است
در دل چشمت نوشته عشق من تقدیر توست

در   صدور    حکم    مرگ   من  تعلل می کنی
چونکه   میدانی  طپیدنهای  دل  تکبیر  توست

خواب من آغشته  ی ابهام بیداری شده است
چشم باز و بسته ام  پیوسته بر تصویر توست

منطق خشک ارسطو   واقعا  بی منطق است
احترامم   هر نفس   وابسته  ی تحقیر توست

من فقیرم   بی نوایم   بی کسم  بی  حاصلم
هر چه دارم هرچه هستم حاصل تاثیر  توست

بر   لبم   مُهر  بلا   بر  چشم  اشک   آتشین
راز من افشا اگر شد    نازنین  تقصیر  توست

هر کس از طعن بلا  مثل  دلم  رسوا نیست

سر  به پا  آتشم  و  غرقه ی  آبم  در اشک

اشک من بی خبر از همهمه ی دریا نیست

گر  زنــم  بــال  بر  آتــش   تن  آتش  سوزم

ورنه   از   سوختن  بال   و  پرم پروا نیست

ترسم این است که دریا شود از شرمش آب

حجم  طوفان  به خدا  قدر سرم تا پا نیست

هر  کسی  دید  تو  را پلک  زدن  یادش رفت

دل  بیچاره ام  از   قــاعده   مستثنا  نیست

منِ من  پاک  در  اندیشه ام انکار شده است

تا تو هستی اثر از هستی این من ها نیست

نیســـت   هموزن   فراموشی   من   دارویی

غیـــر  یاد  تو  چـو  در  خاطــره  پابرجا نیست

من   خریــــدار   نگاهــی  به   بهای  خویشم

کو  کجا  هست  چنین مرد حقی پیدا نیست

عرصه  بر   جان  غــزل  تنگ  شد و معنا ماند

"این تو هستی که سزاوار تو باز اینها نیست"

آتش   از  خون  در  رگم تا  استخوانم میزند

چشم بیخوابم پر ازآب و دلم پر سوز عشق

عشق  تو  در   آب  و  آتش  توامانم   میزند

ساقی عشقم ولی شمشیر چشم قهر تو

بر   لب   آب     خیالت      بازوانم    میزند

ای   گل  زیبا   که  بر پای تو می افتد دلم

ساقه  ی خشکیده ام   را    باغبانم میزند

درکنارت   آه  من تفسیر جبر چشم توست

آتش    دل   بی محابا    از   دهانم   میزند

از ندای آسمان سهم من ایمان بر غمست

آیه   ی  نام   تو    آتش    بر  زبانم   میزند

گردن    باریک   رویای   مرا  این  اخم   تو

بی   توجه   بر    ندای     الامانم     میزند

جرات  تکرار   نامت  را  ندارم   خوب   من

غیرت   عشق    از   نگاه  این و آنم میزند

روح  من  با  لخته لخته  غم به برزخ میرود

زخم  زخم  از بس که  آن ابرو کمانم میزند

شعر من گر طعم آتش میدهد بیراه نیست

آتش  از  خون  در  رگم  تا استخوانم میزند

17 تیر - دو و ده دقیقه  بامداد