شبِ من

جنت الماوی ما خلوت سرای پیر ماست

جان اهل میکده جمله فدای پیر ماست

 

هر بهاری عاقبت باد خزانش در قفاست

آن بهار جاودان حال وهوای پیر ماست

 

جمله رندان طریقت صف به صف دیوانه اش

هرکه را عشقی است در دل مبتلای پیر ماست

 

گر به صوری جان دمد روز جزا در آب وخاک

آن نوای روح افزا از نوای پیر ماست

 

این همه نقش عجب را گر كه مي پرسي چراست

هر چه ميبيني به عالم از براي پير ماست

 

بی سبب در کنج تاریکی قرین غم مشو

نوربخش هر دو عالم چشمهای پیر ماست

 

ما گدایی درش را فخر خود دانیم و بس

پادشاه پادشاهان هم گدای پیر ماست

 

آبان 84

آغوش باز دلبــــــــــــرم از کام خوابم میکشد

هر دم در میخانه ای مست و خرابـــــم میکشد

 

جان نقش رویش میکشد دل مشق نامش میکند

کوشش چه کار آید مرا او با طنابـــــــم میکشد

 

دل بسته بر چشمان  او بر بسته چشم  از غیر او

باور ندارم دســـــــــت او سوی حسابم میکشد

 

ساقی به من در هر نفـــــــــس جام شرابی میدهد

وان زاهد دجال خو سمــــــــت سرابم میکشد

 

عشق جنـون افــزای او آتـش به دفتــــر میزند

عقل فضــــول جزء بین سـر بــر کتابم میکشد

 

صدق من دیوانــــه خو عریان به عرشم میبرد

وین زهد پر رنگ وریــــــا زیر حجابم میکشد

 

از من تعلل تا به کـی برخـیزم ومستـــــــی کنم

چون نور بخش مهر ومه سوی شرابـــم میکشد

 

تا گیرد از من ما ومن  ریزد به زیر  پـــــای  او

برقـی از آن آتشـــــــکده روی ســحابــم میکشد

 

11-8-84

*

به دو چشم ِ می فروشت ز چه میکنی عتابم

نه همین ملامتم بس که نمیدهی جوابی

به تو بسته دل دلش را که به راحتی نشیند

نه به مستیش کشانی نه که میبری به خوابی

 

دل من گرفته ای دل که دل کسی ندیدم

نگرفته از دورویی به رخ دلش نقابی

 

همه عمر گر ز مردم طلب وفا نمایم

سر آب کی رسم من که دوم پی سرابی

 

من خسته در طوافت به حجاز دل زنم سر

سر من فتاده از پا که نمانده هیچ تابی

 

زنگاه نوربخشت دل من امید دارد

که گدا رسد به جایی که نباشد اضطرابی

آبان 84

*

چو طفل گمشده مادر پریشانم به جان تو

که از دنیا و از عقبی  گریزانم  به جان تو

 

اصول شرع و درس دین مپرس از من که من مستم

که از هستی به جز عشقت نمیدانم به جان تو

 

مرا دیوانه میخوانی  به سنگ از خویش میرانی

چو سنگ از دست تو باشد از آنانم به جان تو

 

برو ای مسجدی زاهد ، مرا با کفر من ول کن

که من در مذهب کفرم مسلمانم به جان تو

 

به راه منطقم خوانی مگر حالم نمیدانی

ز عقل ار دم زدم یک دم پشیمانم به جان تو

 

کلاغان سیه رو را نبستم هیچ پیمانی

چو بلبل در هوای دل غزلخوانم به جان تو

 

خلیل الله اگر جویی خرابات است ماوایش

به بزم نورباز آیم که از آنم به جان تو

 

آبان 84

*