شبِ من

کرد دور فلــــــــکی فتنــــه و بیـــــداد دگـــر

بــــرد تـــــاراج خــزان قامـت شمشاد دگـــر

 

صــبح پاییز چو اخگر به دلم شعلـــــــه زده

دگــر از مــهــــر به جز غم نکنم یاد دگــــــر

 

آنکه عمری به تو دلباخته در بازی عــــشق

چون توانـــد ســـــــپرد دل بر اســـــتاد دگر

 

مـنـکـه بـی دانـه به دام تـو فـــــتادم نـروم

با دو صــــد دانـــه رنـگــیـن پـــی صیاد دگر

 

هرکه را چشم توشد رهزن ایمان ایدوست

دگــر او راه نــیابـــد بــه  صــــــد ارشاد دگر

 

سـیل غــم جــام  مــرا در خطــــر غرق برد

ساقــی ار دست نگیری تو به امـــــداد دگر

 

باده نوش خم نورانی اویم  به ابـــــــــــــــد

آه از این مستی و بی تابی  و فریـــــاد دگر

 

منکه عمری ز خمت باده صــافــی خــوردم

خــون دل میـــخورم از دشـــــــنه جلاد دگر

 

بعدت ای پیــر سفر کرده من تسکین است

نفــــــــــــس شاه من آن   پـیر دل آزاد دگر

 

مـــن گـــدای در اویــــم نــــــروم جا ی دگر

نـــه بــــه طــوفان چنین ونه به صد باد دگر

 

25/8/87

 

نــــــــــور بــخـــش دل و جان من دیوانه چه شد

خـانـه بر جـاسـت ولی خواجـه این خانه چه شد

 

کو کجـــــــا رفت نگـــاری که زعشقـــــش گریم

خـنـده هآای خـوش آن مـرشـــد فــزانه چه شد

 

دســــــت تــــاراج فلــــک تــیر  غمش در دل زد

غمگســــــار دل من ساقــــی میخانـــه چه شد

 

از خم وحــــــدت او بـــــاده مستــــــــــانه زدیم

خم و خمخـــــانه ودردی کش  و پیمانـه چه شد

 

نــور او بود که میـــداد به ما  رونـــــق جـــــــان

جــــــان مــا ســوخت بگویید که جانانه چه شد

 

این چه داغیست که هر لحظه شود تازه غمش

رســم نــســیان  و فـراموشـــی رندانه چه شد

 

ای ســـفیـــران جــنـــون بـــا شـــه ما بر گویید

شــــــمع چون نیست بگویند که پروانه چه شد

 

نور بخـــشا به دل غـــمــــزده ایــنـــک بــنــگـــر

تـا بـبـیـنــی کــه بر آن  طاقـت مردانـه چـه شد

 

بـا چنــــان جـــــــــاه وجلالی که تو داری صنما

هســـت مـــعلـــوم مــــقام من بیخانه چه شد

 

کــــــــنده بنیاد مرا سیل غمت بی کم وکاست

آه بنگــــر که در این کـــلــبـــــه  ویرانه چه شد

 

بر گدای در میخانه  نظرکن  ســـــــــــــــــاقی

میـکده مـــــانده به جا ساقی خمخانه چه شد

 

 

 

 

 

25/8/87

 

 

 

 

 

 

برخیز ساقی دســـــتی به دف زن

با یاد آن پیر خود را به صـــــــف زن

 

شادی روحش مســـــــتانه کف زن

چون گفتهء او خود را هــــــــدف زن

 

هر چــــند دیگـــــــــر آن ماه روشن

از محـــــــــــــفل ما پر زد به گلشن

 

لیکـــــــــن چو خورشید در آسمانها

تابنده باشــــــــــــــــد در کهکشانها

 

باز آر ســــــــــــاقی پیمانـــــــه می

تا اشــــــــــــــــتر غم در جا کنم پی

 

دستی به دف کوب تابــی به سر ده

پایی به فرق هفت آســــــــمان نــه

 

امروز اگر پیـــــــــــــر در بزم ما بــود

حق حق و هو هو با دف به پــــا بود

 

اینک چه خواهـــــــــد آن پیــــر از ما

سر را فشـــــــــــــاندن با یاد مــــولا

 

هرچنـــــــد این غم جان را بکاهـــــد

الحق و الله او غـــــــم نـــخــــــواهد

 

نــوری که بخشید آن جان جانـــــان

مـا را چـراغ اسـت تـا خــــــط پـایـان

 

آن پیـــــــــــــر پیران پاینده باشـــــد

شمـــع وجودش تـــــابنده باشـــــد

 

هر پیــــــر کاید زیــــن پس درین ره

مدیـــــــون اوهســــت با نعمت الله

 

در اربـعــین پیــــــــــــــر خدایــــــی

مار را نشـــــــــــــاید این سوگواری

 

هر چنــــــــد چون او کی دیگر آیـــد

لیکن به صـــــــــوفی ماتم نشایــد

 

هر چند خواهـــــــم از اشک ماتـــم

طوفــــــــان کنم پر هر جای عالـــم

 

لیکن از او هســـت این نکته یـــادم

این شــــــعر نغزش داده به بـــادم

 

"گاه سماع است شادان بزن دست

هر کس ز خود رست امشب شود مست

 

تــا کــی به محنت در کنــــــج عزلـــــت

با پـــــــــای همت رو کن به خدمــــــت

 

برخـــــــیز و دف زن خود را به صف زن

مستـــــــــانه کف زن خود را هدف زن

 

عاشق خموش بی عقل و هوش است

چون خم به جوش است گاه خروش است"

 

جـــــــــــــــــانا کجایــــــی ما را نپایی

دارد گــــــــــــــــــــدایی چشم نوایی"

 22/8/87

 

 صــــــبحـــگاه  پاییــــزی با نـــدای ربانی

خالی از خدا گردید جسم شاه کـــرمانی

 

نور بخــش جـــان من راحــــــت روان من

رفتی و پس از تو من ماندم وپریشـــانی

 

ای نگــــار بی هـــــمتا نور بخش جان ما

بعد رفتنت ماندم  در غم وپشیمــــــــانی

 

چون دگر رسد دستم بر تو ای همای من

پر زدی از این عالم چون همای سلـطانی

 

وای من به خاکت هم دست من ندارد راه

اه از این جلال وجاه حشمت سلـــــیمانی

 

مــیروی عزیــز مــن میـــروی حبیــــب من

میـــروی ومیــــمانم در میـــــــان ویرانــی

 

در ورای کـــوه قاف آفـــتاب عالــــــم تاب

خـــانه کرد ومن مـــاندم در جهان حیوانی

 

 

خـــــانه دلــــــم خالی کردم از همه زو پر

از دلـــــــــــم نه یاد او می رود به آسانی

 

من گــــــدای کوی  او غرقه در سبوی او

نــــور حـــق همو باشد من غبار ظلمانی

 

در میــان خـــــــلق اینک میزنم اگر لبخند

نیمه شب به هر خلوت گریه های پنهانی

 

حـالتی ندارد دل غیـــــر صبر و بی تــابی

چـــاره ای نـــــدارم من جز قبول حیرانی

 

دســـــت دل به دامان شاه خود زنم دیگر

شـــــــاه علیرضا جانم مرهمی و درمانی

 

بر گـدای کــــوی آن پــــــیر رفته یاری کن

ای تو پیــــــــر و مولایـــــم نور پیر کرمانی

 

22/8/87