شبِ من

تـا  کجـا منــت بیگانـــه ی دیگـــر بکشیم
یکشب ای دوست به آیینه بیا سر بکشیم

در   نهــاد   همه   عالم   تـب   آه   اندازیم
فعل  آتــش  زدنی  در  دل  مصدر  بکشیم

قفــس از سایــه دیـــوار اگر پر شده است
لا اقل با قلـــم عشـــق کمــی پر بکشیم

رخصـــت  و قـــدرت پرواز نـــداریم قبـــول!
میتوانیم  به  خاک  عکـــس کبوتر بکشیم؟

نیست  در  خاطره ها  فعل  رسیــدن  انگار
شمـــع  و پروانـــه چرا آخــر دفتر بکشیم؟

زجر  خود  را  که  نداریم  از  آن  راه  فــــرار
بهتر این است که با حوصله ، بهتر بکشیم

کام   دل   با  دل ما   هیـــچ  نــدارد  ربطی
هر قدم بر سر مین است چه معبر بکشیم؟

ما  که  خود  عین  بهاریم  چرا  میخواهـــی
ســـردی از فاصلـه ی بهمن و آذر بکشیم؟

صبـــر در  دوری  تو  کــــار من ِ تنها نیست
تو  بیـــا  زحمت  این  درد  بــرابـر  بکشیم!