شبِ من

شعله و شعله و شعله شرر و سوز و شرار
آتش آمیخته با بوم من آن نقش نگار

آخرت مقصد افرادی و برخی دنیا
من و دل بی دل و عاطل همگان بر سر کار

بار عالم همگی یک تنه بر دوش نحیف
فارغ از قبض و ز بسط و ز خود و دار و ندار

چیست بیرون دلم ؟هیچ ! که هیچ است ،که پوچ
شیر دشت خودم و آهو و سرگرم شکار

هر چه در باطن خود در پی خود می گردم
اثری نیست ببین از من از گرد و غبار

فارغ از خویشم و از خواهش و اوراد و دعا
ذاکر خویشم و مذکور خود و مست و خمار

نه بهشتی و نه دوزخ نه خدایی و نه بت
کفر و ایمان کلکی ، نفی کجا و اقرار؟

دل من محو شده در دل دلدار دلم
دارد انگار دلم با دل دلدار قرار

غرق نورم به خدا چونکه به خود می آیم
میشود پیش نگاهم همه جا تیره و تار

منکر حال من و دل نه عجب گر بشوی
میکنم خویش چو خود را نفسی صد انکار