شبِ من

شعله و شعله و شعله شرر و سوز و شرار
آتش آمیخته با بوم من آن نقش نگار

آخرت مقصد افرادی و برخی دنیا
من و دل بی دل و عاطل همگان بر سر کار

بار عالم همگی یک تنه بر دوش نحیف
فارغ از قبض و ز بسط و ز خود و دار و ندار

چیست بیرون دلم ؟هیچ ! که هیچ است ،که پوچ
شیر دشت خودم و آهو و سرگرم شکار

هر چه در باطن خود در پی خود می گردم
اثری نیست ببین از من از گرد و غبار

فارغ از خویشم و از خواهش و اوراد و دعا
ذاکر خویشم و مذکور خود و مست و خمار

نه بهشتی و نه دوزخ نه خدایی و نه بت
کفر و ایمان کلکی ، نفی کجا و اقرار؟

دل من محو شده در دل دلدار دلم
دارد انگار دلم با دل دلدار قرار

غرق نورم به خدا چونکه به خود می آیم
میشود پیش نگاهم همه جا تیره و تار

منکر حال من و دل نه عجب گر بشوی
میکنم خویش چو خود را نفسی صد انکار

غیر از  من  و  دل  که بر سر پیمانند
باقی  همه  عاشق  سر  و سامانند

تا چشم به چشم تو نیفتد هر کس
بگذار  که  عاشقــان  پریشان  مانند

چون  پای تو  استوار  و  قرصم وینان
چون  موی  تو  روی شانه ات لرزانند

مستان  گنه کار  شده ساکن کوی
صاحبنظران   در   این  گذر   حیرانند

من    عاشـق    آن    یگانه    جبارم
و اینان   همه   سر سپرده رحمانند

زهاد  به  دست صبر و شکرند اسیر
این سگ صفتان نه مرد این میدانند

جز   باد   به   درس   خارج فقه نبود
بیهوده   به   فکــــر    بارش   بارانند

از   لشگر   کافـران    خطرناک   ترند
شیطان   صفتان   که   حافظ  قرآنند

غیر  از  غم  ریش  و  پشمشان چیزی نیست
از   فرط    ضلالت    بتر   از   حیوانند

جز   خدمت  مخلوق عبادت مشمار
آنانکه  بگویند  جز   این  ،  شیطانند

آن   است   عبادت  که  مکانت یابی
چون مهره و پیچی که به هم میزانند

در  زیر  قبای حق برو خوش بنشین
مردان  خدا  ز  چشم  خود  پنهانند

جانم   به   فدای   ساربانانی   که
هر   جا   که   روند   همره   یارانند

تنها  نه  من  احرام  طوافت بستم
ذرات  جهــان  به  گرد  تو  گردانند

اجسام  و  گیاهان و فلک، جانوران
تسبیح کنان  به  سجده سبحانند

چشمان  تو گر دور شوم میخوانند
ور پیش روم ز پیش خود می رانند

یک شب ز کرم بیا و مهمانم باش
ای  آنکه  جهانیـان  تو  را  مهمانند

مست  در  آیین  مستی  می پرستی  می کنم

شعله ای جان را جدا ازخبث هستی  می کنم

صد  قیامت  را به پا در هر نشستی می کنم

گـر بهشت آید به چشمم وه که پستی می کنم

گنــج   قارون  را  سپند   تنگدستی  می کنم

*

رقصیده ام به هر چی زدی زخم روی ساز

آزرده ام مکن به عتاب نگاه تلخ
لبخند تو حلاوت آیینه ی نیاز

در سینه ام تفور و به گوشم شهیق ها
تاوان مست بودنم عمری به هر نماز

فواره نگاه من از منحنی اخم
از اوج چشم تو به زمین بازگشته باز

تا کی رسد به دست دلم موج موی تو
بگذشتم از کرانه ی این قصه دراز

زاهد تو رو به حج  و من اینجا نشسته ام
شورییده ام نگاه نگارم مرا حجاز

*

خرداد 92