چونان از عشق تو افتاده ام مست
که یادم رفته نامی هم مرا هست
چنان از آتش عشقـــــت بسوزم
که با یادت ندانـــــــــــم مـاه و روزم
سحر گــــــه چونکه از بستـر برایم
به سیــــل یاد تو ناگـــــــــــه درایم
به آبـــــــی تا بشویم صورت خویش
بیببم آتشـــــــــت در سیرت خویش
چو پوشــــــــم رخت و از خانه درایم
غم عشقــــــــــت بپوشد لا به لایم
به هر دم عطر یادت ای گــــــــل من
گلابی میزنـــــــــــــــد در کاگـل من
تبی درسینــــــه از یادت شب و روز
امان از عشــــق تو با این تب و سوز
به هرکس بنگــــــــــرم روی تو بینم
به هر جا سر کشم با تو نشینم
به هر جایــی نشان از تو بجویم
ولی راز تو را با کــــــــس نگویم
ره بازار و ســـــــــر در کار گیرم
تو را در خاطــــــرم ای یـار گیرم
به وقت ظهر اگر بانگ اذان است
اذان من تویی کفـــرم از آن است
چو عصر آید شود خورشید کم نور
نگردد یاد تو باز از دلــــــــم دور
چو مغرب گردد و خورشید پنهان
شوم باز از غم عشـق تو نالان
چو خورشید جهان پیما بخوابــد
شبــــــم روشن دمِ عشقت نماید
بدین غم پاکشم در بستر خویش
نهم مرهم ز یادت بر دل ریـــش
به صبح و ظهر و عصر ومغرب و شام
به کوی و کوچــــــه و در خانه و بام
به هر جایی روم آنجا تو باشی
تو باشی و تو باشی و تو باشی
خلاصه یک نفس از صبح تا شب
به جز یادت نگیرد سینه تا لـــب
اگر چه نام تو بر لـــــــــب نیارم
به غیر از تو نباشــــــــد کار و بارم
ازای دیدنت جان می ســـــــپارم
که جز این تحفه ای قابــل ندارم
به یاد گوشه چشمـــــی نشینم
نگاهـــــت را ولــــی با خود نبینم
نپرسی حالم ای مستیِ هستی
تو گویی باده ای کز خویش مستی
نگویـــــــــــی بر سر کویم گدایی
طمع دارد ز ســــــــــــوی من ندایی
که یادم رفته نامی هم مرا هست
چنان از آتش عشقـــــت بسوزم
که با یادت ندانـــــــــــم مـاه و روزم
سحر گــــــه چونکه از بستـر برایم
به سیــــل یاد تو ناگـــــــــــه درایم
به آبـــــــی تا بشویم صورت خویش
بیببم آتشـــــــــت در سیرت خویش
چو پوشــــــــم رخت و از خانه درایم
غم عشقــــــــــت بپوشد لا به لایم
به هر دم عطر یادت ای گــــــــل من
گلابی میزنـــــــــــــــد در کاگـل من
تبی درسینــــــه از یادت شب و روز
امان از عشــــق تو با این تب و سوز
به هرکس بنگــــــــــرم روی تو بینم
به هر جا سر کشم با تو نشینم
به هر جایــی نشان از تو بجویم
ولی راز تو را با کــــــــس نگویم
ره بازار و ســـــــــر در کار گیرم
تو را در خاطــــــرم ای یـار گیرم
به وقت ظهر اگر بانگ اذان است
اذان من تویی کفـــرم از آن است
چو عصر آید شود خورشید کم نور
نگردد یاد تو باز از دلــــــــم دور
چو مغرب گردد و خورشید پنهان
شوم باز از غم عشـق تو نالان
چو خورشید جهان پیما بخوابــد
شبــــــم روشن دمِ عشقت نماید
بدین غم پاکشم در بستر خویش
نهم مرهم ز یادت بر دل ریـــش
به صبح و ظهر و عصر ومغرب و شام
به کوی و کوچــــــه و در خانه و بام
به هر جایی روم آنجا تو باشی
تو باشی و تو باشی و تو باشی
خلاصه یک نفس از صبح تا شب
به جز یادت نگیرد سینه تا لـــب
اگر چه نام تو بر لـــــــــب نیارم
به غیر از تو نباشــــــــد کار و بارم
ازای دیدنت جان می ســـــــپارم
که جز این تحفه ای قابــل ندارم
به یاد گوشه چشمـــــی نشینم
نگاهـــــت را ولــــی با خود نبینم
نپرسی حالم ای مستیِ هستی
تو گویی باده ای کز خویش مستی
نگویـــــــــــی بر سر کویم گدایی
طمع دارد ز ســــــــــــوی من ندایی
شنبه بیست و یکم دی ۱۳۸۷ | 20:29
بنازاده -شهرام !