شبِ من

آتش از سینه من در دل کاشانه فتاد

جلوه ای کرد به یک عشوه و دیوانه شدم

سایه ام تا به ابد گوشه میخانه فتاد

سوخت این شعله تن و جان من سوخته را

مشت خاکستر من در خم و خمخانه فتاد

یادم ایدوست مکن راز غمم هیچ مپرس

گر چه زین غم شرری در دل بیگانه فتاد

پاسبان شرف عقل ببین مجنون شد

شعله شوق جنون در سر فرزانه فتاد

شرمش آمد ز خود و قیمت خود را بشکست

عکس روی تو چو در سینه دردانه فتاد

یادی از کوی خود و شهر دگر نیست مرا

دل غمدیده دراین کار غریبانه فتاد

ناگهان در دل میخانه ندایی بر خواست

که لب خشک گدا بر لب پیمانه فتاد

آذر 87

سکه اش بر دل زدم خون شد در این سودا بسوخت

ای خلیل خیل مشتاقان خدا را رحم کن

سینه شد چون اخگر خورشید و سر تا پا بسوخت

هر نفس یادش چو آتش بر پر پروانه زد

سینه از یار و دل از یاد و سر از پروا بسوخت

فرصت گردیدنم گرد رخ آن شمع نیست

تا بدیدم روی او بال و پرم در جا بسوخت

اشک من رودی از او و چشم او سوی کسان

چشم خود بستم از او زین غیرتش دریا بسوخت

بر کنار از چشم مردم ساکن منزل شدم

یاد او کردم ز یادش مامن وماوا بسوخت

هر که شد عاشق نجوید آبی از زمزم دگر

زین عطش جان من دل خسته چون صحرا بسوخت

نیمه شب دیدم خیالش زینت رویای دل

گفت عاشق خفته وز این طعنه اش رویا بسوخت

شعله ای در سینه زد هویی و هایی شد به پا

تا به خود آیم وجودم را دراین غوغا بسوخت

خواستم پوشم به مستی پرده بر اسرار دل

پرده را آتش زد و رسوا شدم رسوا بسوخت

چونکه امروزم به جز چشمان او در چشم نیست

فکر دیروزم برفت اندیشه فردا بسوخت

ای گدا اینسان منال از آتش دردش به جان

جان شاهنشه خمش در آتشش اینجا بسوخت

آذر 87

بنـــواز جــــــان ما را به نگــــاه گاهگاهـــی

کـــه تمـــــام آرزویم شده حسرت  نگاهــی

ز نگــــــاه مــیر مسجد منم آن شقی کافـر

کـــه ز وعظ خشک زاهد نگرفتم انتباهــــی

نه فرشتگان گردون همه مست چشمهایت؟

نرسد به هیچ جایی چو  کشیده باشم آهی

نکنم نگاهبــــــــــــــــــانی نگه دریده ام را

به صحیفـــه گناهــــــم نبود جز این گناهی

بگرفت قامـــــت من غم بار عشق چشمت

که به یاریم بیایـــــــــی عجبا چه اشتباهی

به غبـــــــاری از تو قانع و زدور در نــــظاره

ندهنــــد ره دلــــــــم را به گذار شاه راهی

تو کدام سو که باشی به تو رو کنم همانسو

عجبا نشسته چشمت به مقام قبله گاهی

به فنـــــا کشیده کارم که ز خود خبرم ندارم

نه امید وصـــل دارم نه دریــــن غمم پناهی

همه آرزوی من شد چو خلاصــــه در لب تو

چه شود به یک تبســــــم زغم دلم بکاهـی

به هــــــزار داغ پنهــــان بگداخت سینه من

که گدا روا ندانـــــــــد هوس وصال شاهی

اذر 87

*

دو چشم آن عزیز دل چو در پندار می آید

همه اجزای این پیکر به رقص انگار می آید

پزشک ما نمیداند که هرکس عاشق او شد

نه نبض او به ترسیم و نه در بشمار می آید

گرفتار غمش گشتم که شادی جز در این غم نیست

دوای عاشقان روزی بر بیمار می آید

نمیگیرد نشان از من کسی در پهنه میدان

نگین امتیاز من ز خشم یار می آید

چو بفروشند صوفی را به بازار جنون  ای دل

خدا هم هو علی گویان در این بازار می آید

چو صید او شدم دادم قرار مصلحت از کف

نه در خاطر مرا دیگر کم و بسیار می آید

پریده رنگ شد بستان چو از بلبل ندا آمد

که آن دردانه زیبا سوی گلزار می آید

بلرزد دست و پای من به سرخی رو کند رویم

نه از بیماری و از تب که آن دلدار می آید

کنارم گر نشیند او بگوید هر که میبیند

که گل در عالم مستی کنار خار می آید

حدیث خویشتن گفتن در این راه و روش کفرست

به هرکس بو رسد از او  زخود بیزار می آید

خمش شو ! کم گدایی کن مگو از عجز و بی چیزی

که راه و رسم عشق او نه در گفتار می آید

آذر 87

مــــــــــا زعشق تو درین گوشه خراب افتادیم

مثل جامیم که ازچشـــم  شـــــــــراب افتادیم

چو فتاد عکس تو بر چشم دل ای نور دو چشم

مـــوج اشـــک امــــــد و ما  نقش بر آب افتادیم

لـــطفهــــا کرد نــگـــاه تـــو در این بهــــت کویر

کـــز ســـراب دو دلـــی بر ســــــــر آب افتادیم

مـا نــگــوییـــم ونـخـوانیــــم و ندانیــــــم به جز

یاد رویـــــــی که از او خانــــــــه خراب افتادیم

سبحـــــــــــه بود و سر سجاده و مهری وکتاب

عشقـــــــــت آمد دگـــــر از مهر و کتاب افتادیم

نبـــود حرص بهشـــــــت و نــــه ز دوزخ پـــــروا

ما نه در مکتــــــــــــب تحصیل حسـاب افتادیم

چشم ما سوی تو و چشم تو معشوق جهـــــان

عــجــب ای بخـــت که از خوردن و خواب افتادیم

آتشـــــــــــــی هست به محراب دل عاشق ما

در ره مسجــــــد ومیخانـــــــــــه کباب افتادیم

یک نگه کن که زعشق تو چه سان در عرقیــــم

مثــــــــــــل گل گریه کنان رهــــن گلاب افتادیم

عاشقــــــان دست به زلف و لبشان بر لب جام

زین میان خاصـــــــه من ودل به حجاب افتادیم

مصلحــــــــت نیســــت سر عقل رها کردن وما

دگر از مصلحـــــــت فکـــــر صــــــــواب افتادیم

زانکـــــــه عمری بنشستیـــــــم که آری یا خیر

مـــا دگـــــر از هـــوس هـــــر دو جواب افتادیم

تا به هر نحو که باشـــــــــد  سخنی زو شنویم

عجبــــــــا عاشق هشـــــــــدار و عتاب افتادیم

بس که در کوفــــــــت دل عاشق ونشنید جواب

چون گدایــــــــــــی در آن شاه به خواب افتادیم

آذر 87