شبِ من

میان سایه ی نحس موازی میله های خالی از رافت

فضای آبی یک آسمان معتدل ،

                                        دلکش

کمی هم از حریر تکه های ابر

و سبز ِ دشت آن پایین

شقایقها

          چراغ رهنمای بال پروانه

درختان لانه های مهربان میوه های سرخ

زلالی از صدای نهر در آواز

و آواز هزاران بال در پرواز

نوک پیکان مرغان مهاجر سوی دل کندن

ومن

در سینه ی تنگ قفس در خواب

نه خواب آبی پرواز...

که خواب دانه میبینم!

17 شهریور

نهال عشق میکارم به بار اما نمی آید

نه با این عشق و نه با من کنار اما نمی آید

به عقل ناقص مفتون فرار اما نمی آید

که یادی آیدش از من به کار اما نمی آید

غبار از دور دست او ، سوار اما نمی آید

به صحرای نگاه من نگار اما نمی آید

تغافلهای پلکم را قرار اما نمی آید

زبانش باز میبندد هزار اما ! نمی آید

*