شبِ من

فارغ از خشک و تر اعضای تنم میسوزد    

بی تو بودن قدحی بود پر از شائبه ها

به دهانم نرسیده بدنم میسوزد

کوره گشته است تنم پیرهنم میسوزد

ور بگویم به زبانم دهنم میسوزد

غرق صد شعله ی لاله چمنم میسوزد

دفن خاکستر خویشم کفنم میسوزد

در نگاه تو تمام وطنم میسوزد

تب بی مهری چشمت رسنم میسوزد

آب آذر شده و ما و منم میسوزد

تو بزرگی و به دوشت تبر انداخته ام!

من به اعجاز سکوت بت خود خو کردم

نقش لب بر رخ مه روی نینداخته ام

اه ای عشق! مرا مُحرم احرامت کن

من خدایی به جز ایمان به تو نشناخته ام

دست بندی است به دستِ دلِ آشفته ی من

من مجازات تماشای تو پرداخته ام

چشم تو مطلع دیوان غم شاعر هاست

من به نادیدن تو قافیه را باخته ام

گفتم از موسیقی عشق تو بیتاب شدم

گفت : کوک است هنوز آن همه ننواخته ام!

شور اشک است که می پرورمش در خنده

سالهای است که در کوه غمت فاخته ام

14/1/92

*

دور از تو سیزده! همه ی روزهای من

بنازاده 13 فروردین92

*

نازنینم خواب من کُشتی برو راحت بخواب 

شاه دور نقش ائیله ییر مایملکین آدلیم آدا

داغلیری قلبی اوزاخ دور گلمه کی هانی کباب

گوشوار آرزو در گوش و فخرم بندگیش

آب چشم من تمام و جور چشمش بی حساب

بنده عشقم ندارم ترسی از شمشیر دین

سجده در پای بتان آیین من ،مست و خراب

گؤزلرین پیمانه دور جسمیم قوری توپراق کیمی

حافظین فتواسینا توک توپراقا جام شراب

پای رودم از هوس مانده است و دریا ناپدید

شوره زار قهر او خشکاندنم را در شتاب 

من دعاگوی نگاهش گرم نفرین من او

عین ناکامی شدم شد کامش از من کامیاب

یئتدی دریانین سوئی یتمیر اودی سؤندورماقا

من مین اود دریاسیام گؤیده گونش دیر بیر حباب 

در میان اشک و سوزم زنده با یاد لبت

هم خلیل الله در آتش هم کلیم الله در آب

بولمورم گؤنلی نه دن دیر قلبنین جنسی نه دیر

داشدان اولسایدی اوره ک بوناله ائیلردی مذاب

قصه شور جنون محصول بذر عاشقی است

بر درخت سوخته کو میوه ای غیر از عذاب 

دهم فروردین 92

*

من و زنگِ در ِدل ،چشم به اتمام مجال

طاقت بحث و جدل نیست به فتوی غمت

خون اشک من از امروز تورا باد حلال

بسکه از چشم تو آیات ندیدن خواندم

مثل ابروی تو پشتم شده هم قوس هلال

نه تو را حرمت عشقم نه مرا تاب عتاب

ناله بس میکنم امروز به بعدش تو بنال!

سوز سرمای دی آتشکده ام را سوزاند

آتشم آب شد آبم ز تمنات زلال

دست نیلوفری خاطره در برکه ی دل

زخم بر سینه ی آب است زخون مالامال

دست تو خورده به اندیشه ی بالِ دل من

قفسِ پر زدنم گشته خدایا خودِ بال

قصه ی شور جنون بود یکی بود و نبود

هر نفس ، ثانیه ، ساعت ، همه سال

آب ِ پاسخ ز سر وادی سینا بگذشت

بی تمنای قبس بود مرا حظ سوال!

پاک کردم به جنون شب شورییدگی ام

رد پای غمت از حافظه ی دشت خیال

شهرام بنازاده دهم فروردین نود و دو

*

میروم و می نهم پشت سرم هر چه هست

خسته شده سینه از بار تپشهای غم

در دل من شیشه ی قاب نگاهت شکست

فیرتینیا توفانا دؤزدی اورک بیر عمور

پهنه دریای دل خسته شد از پا نشست

من بو ائوی ییخمیشام بلکی او آباد ائده

قصد امارت نداشت بستن این داربست

زاهدی من کعبه ده گؤزلری یاش گؤرمدیم

خانه ی خون است و اشک چشم من بت پرست

صافی شراب دور گؤزی هر باخیشی مین قدح

گیزلدیر او گؤزلری امّا منم مست ، مست

شور قیامت کیمی رعشه سالیر جانیما

زلزلت الارض دور چونکه به مو برده دست

شهرام بنازاده - فروردین 92

*

و این یکی چرا نامی ندارد؟گویی راز اساطیری است که جز چند بی زبان مهر لب در خود نداشته اند....

نمیدانم....کاش تمامی حس ها نامی داشتند..پیش از آنکه تک تک خانه های شهر پیش چشمانم و تمامی کوچه ها زیر پایم مسخ شوند....ایکاش نامی نهاده بودندش....نام تورا!نام تورا....

خسته ام ...نگاهم کن!