شبِ من

عشق یعنی سینه ام در هر نفس درگیر توست
بر    پلاکم    نام   تو   بر   گردنم   زنجیر توست

عشق یعنی چشم تو همرنگ عاشق گشتن است
در دل چشمت نوشته عشق من تقدیر توست

در   صدور    حکم    مرگ   من  تعلل می کنی
چونکه   میدانی  طپیدنهای  دل  تکبیر  توست

خواب من آغشته  ی ابهام بیداری شده است
چشم باز و بسته ام  پیوسته بر تصویر توست

منطق خشک ارسطو   واقعا  بی منطق است
احترامم   هر نفس   وابسته  ی تحقیر توست

من فقیرم   بی نوایم   بی کسم  بی  حاصلم
هر چه دارم هرچه هستم حاصل تاثیر  توست

بر   لبم   مُهر  بلا   بر  چشم  اشک   آتشین
راز من افشا اگر شد    نازنین  تقصیر  توست

 شب   تولد     آیینه های   رویایی    است
تولد    پر    پروانه   ها    تماشایی    است

زلال   آب   به   دیدار   ماه   رو   کرده است
خیال   برکه    پر   از موجهای دریایی است

به   مژدگانی   چشمی   میانه های خزان
دلِ  فسرده   قرین    بهارِ   غوغایی   است

چه نغمه های خوشی میزند به نفخ جنون
نی  ِ لبم    که  به روی  شکر لب  ناییست

قدم  به  روی  زمین  میزند  لطافت  عشق
صدای  پای  شما  ... انتهای تنهایی است

 

گفتم  غزل  رسوا  کند  لیلای  مجنون خوار  را
شد  واژه  از  غیرت  شرر آتش زد این اشعار را

از سرخی لبهای او شد لخته لخته سینه خون
از گل اثر این است این  دیگر چه پرسی خار را

تا نقشی از  لبخند او در ذهن من بگشود لب
تصویر ِ  در  همبند   شد    زندانی    دیوار   را

رد و   قبول  هیچ  کس  ارزش   ندارد پیش دل
من   مست و چالاک آمدم افکنده ام این بار را

در   سینه ام   جز  یاد  او جای سر سوزن کجا
ماندم   کجا   پنهان   کنم  این آه حسرت بار را

من   روبروی   چشم  او  او میشوم سر تا به پا
رنگ   لبش    گل   میکند    آیینه   در   تکرار را

پای   درخت   عشق   او من خون غم را ریختم
هر  کس  خورد  از میوه اش بیند عیان اسرار را

با   ابرو و   با چشم   خود  کردی اشاره که مگو
شرم   و   حیا   را   سوختم   گردن زدم انکار را

این  همه  گوش  که سر منشا این انکارند
کاش   جای   دگری   رفته  و سر بسپارند

یک  دل   سیر   مگر   نام   تو   را  داد  زنم
فـارغ   از   آنکـه   ندای  غزلــم   بشمـارند

زنده ام   در  پس مرگ  از  نفس  ناب  لبت
این   همه   زنده   جعلی  همگی  مردارند

دستهای   تو   گره   کرده   کمی   آنسوتر
سیر   بی رحمی   تخریــب   مرا   معمارند

منکه  تسلیم  جنون  بوده ام  عمری راضی
همه ی   روح   و   تنم    در   طلبت اصرارند

گر  تو   نزدیک   من  آیی  به   خیال   قدمم
همه   جا   روی    زمین   کژمژ  و نا هموارند

تو  عجب  فتنه ای  ای  نازترین  آیه ی وحی
دین  و  ایمان  من  از   خواندن   تو   بیمارند

رخصت   خواب  در آب است  خیالی موهوم
یاد   لبهای   تو    در   چشم    ترم   بیدارند

چشمهایم   همه جا   در   به   در   دیدارت
و   دوپایم   که   در   این کار    مرا همکارند

شغل من نیست به جز یاد تو در هر نفسم
به  خدا   کار    همین  است  ،همه بیکارند

روی  دیوار  به  جز عکس  تو باقی بار است
تو   بگو    آینــــــه   از   روی   ترک   بردارند

چشمهایت  چه زمان عزم درو خواهد  کرد؟
زخمهایی   که   میان   دل   من می کارند

نام   تو   در  تب تند   غزلم   پنهـان   است
واژه هــا    پرده ی   اســرار    مرا   ستارند

تا در  ِ چشـم  به غیـــر از تو ببندم همه جا
پلکهــــا   پیش   نگاهم    به   خدا   دیوارند

میتوان مثل همه زیســت به آســانی جهل
چشمهـــــایِ     پرِ     رازِ   تو   اگر   بگذارند

لب  بنه ، مهر  بزن  بر لب من ، گو  خاموش
آن   لبــــانی   که  گشاینده   این   اسرارند

وا کن به بوسه قفل لبم را : خوش آمدی

اسم  خود   در  دل  یک   آه  توانی  شنوی

نود  و نه  بت  اگر  در  دل تسبیح من است

تو بیا  صد شود  و یک یک هر صد تو شوی

من تو را بی خبر از عشق خودم میخواهم

تو  از  این  شعله مبادا که به سویی بدوی

سرخی    رنگ   لبت   میدهد   افکارِ   مرا

حس   مردِ   هوسِ   غار    نشینِ   بدوی!

گوش   من   خسته ی  تکرار نصیحتها شد

من   سر   توبه  ندارم  به  سلامت  اخوی!

*

که من که ام 

که تو که ای؟

-کدام تو ؟ که من  منم

به گوشه نگاه خود نگاه مهربان خود به لب دوباره پرسشش

 که من که ام که تو که ای

- که من منم که تو تویی!

شرر به روح او زد و دوباره شد همان سوال

که من که ام

که تو که ای؟

-که تو تویی که من منم!

نهاد آتشش به جان ورای آتشی به دل

شرر فراتر از شرر و شعله پشت شعله ها...

که من که ام که تو که ای؟

-که تو تویی بزرگ من . منم حقیر پیش تو ...

دلش چو یخ  فسرده شد

و سرد شد تمامی  نگاه های شعله ها

تمام سوزهای دل

و اخم شد  نصیب او  نشست جای ناز ها

فسرده را دوباره شد از آسمان دل ندا

که من که ام

که تو که ای؟

-که تو تویی که من توام!

زمین رهین  لرزه شد و سقف اسمان شکافت...

ز قهر ِقبض  وحشتی میان کهکشان فتاد ....

به آتش و به آب و یخ به دوزخ و به زمهریر

به شعله ها فسردگی به جلوه ها به نازها

عیان شدن نهان شدن گران شدن قرین شدن...

هزارها هزار ها...

دوباره باز آمد او به لب دوباره پرسشش

که من که ام

که تو که ای؟

-کدام تو ؟ که من  منم!

*

آن  دو  لب  از  نی  صدای ناله را دزیده اند

چشمها   با  آن  پف پنهان به زیر سایه ها

قطره های  کوچکی  از  شرم  با نام عرق

مویتان  بانوی  شبهای  همه  یلدای  من

برق  چشمان  شما  در  آسمان این غزل

از  ستاره  شهرت  دنباله  را   دزدیده اند

*

من   شهید   قبر  گمنام   تو   در  آیینه ام

من  کمانگیر نگاه از ابروی خورشید چشم

انتظار   هیچ   موعودی   ندارد   دین   من

چشمهایم  بسته   انگشتان  تاریکی  دل

فرصت  تصویر سازی را  گرفت از من نگاه

لایق    نفرین    تصویر     لبان    تو    منم

یک  سوال   از   آینه   دارم  منم  یا تو بگو

در     جواب    محو   آرام   تو   در  آیینه ام

*

فارغ  ز  چگونــــه  و  چرای  غم  توست

در  رهگذر  نگاه  تو  گریـــــــــه  ی من

سرگشته  حس های های غم توست

در  خلوت  من  به جز تپش نیست صدا

در سینه ی  من نــدا  ندای غم توست

دل  در  گره  دست  گره  کرده ی  تــو

بر  قامـــت  او  تنگ  ردای  غم  توست

در گوش دلم که گور  هر موج صداست

پاینده  ترین  نــــــدا صدای غم توست

در دست حباب من ز من چیزی نیست

آب  از  غم  تو  هـوا  هوای  غم  توست

هر  واژه چو  اسم ا عظمـــــی  میبینم

تا  بر  لب  من  دعا  دعای  غم توست!

بر   چهره ی  بهت   آینــه  نور خداست

آیینه چو روشــــن از صفای غم توست

با  پای  پیــــــاده  هر  نفس   در حجّم

تا شهــــــر دلم به زیر پای غم توست

اندیشه ی ابروی تو تا سقف من است

آبادتـــرین  بنا  بنــــــای  غــم  توست

در  چشم  ترم  همه  شبیه  تو شدند

دریا   کف  دست  ناخدای  غم توست

این  شور  عجیب  کوچه ها  در گذرت

از  چشمِ  پر  آبِ  آشنای  غم  توست

"لطفیست که میکند غمت با دل من

ورنه دل تنگ من چه جای غم توست"



پانزدهم تیر و نود و دو 

*

یاد تو یا زدل بَرم اما نمیشود

با صد هزار دست دعا وا نمیشود

هم وزن چشمهات غزلها نمیشود

غیر از تو هیچکس به دلم جا نمیشود

دل کندن از لبان تو حاشا! نمیشود

میخواهم از تو بگذرم اما نمیشود

روبرگرفتنت که مانع رویا نمیشود

تقویم شد تمام ، و فردا نمیشود!

جز غم در این مغازله پیدا نمیشود

ترک مجال  آینه گویا نمیشود

5/3/92

*

عید من اشک من و عیدی من آه شده

فصل سردیست گذر کردنم از زوزه ی  باد

پای من یخ زده ی حادثه راه شده

حج من چشم چرانی است به دیدار بهار

فصل خوشنامی  چشمم ز تو کوتاه شده

تو خودی عاشق خود ، من همه جا بدنامم

هر کس و ناکس از این واقعه آگاه شده

پرچم حادثه در دست من و دل در بند

پای من بسته به زنجیر تو آنگاه شده

بیدق عشق تو در پهنه شطرنج دلم    

خارج از قاعده پیش آمده و شاه شده

موی تو دست مرا کاش که گیرد در دست    

یوسف و چشم تو هم ارز من و چاه شده

کاروانی ز تو پیغام طلبکارم من

چون خیال تو مخاطب  ، گه و ناگاه شده

بسکه در ذهن خودم با تو سخن میگویم

هر صدایی شنوم منشا اکراه شده

پنجه بر سینه دیوار کشیدم ز غمت    

پنج بودست اگر عشق تو پنجاه شده

در ره خانه ی تو فکر تو از بس کردم

راه گم کرده دلم مانده و گمراه شده

دل من شور تو را میزند و شور لبت

تنم اسفند بر این آتش جانکاه شده

دوم اردیبهشت 92

*