شبِ من

قبله  ی  پروانه  هاست   بالِ  منِ سوخته
شمع   نگاه  تو  را   عشق   من ا فروخته

مدرسه عشق تو  مکتب خودسوزی است
از   همه   ی  درسها   سوختن     آموخته

گوش مرا بسته است  یاد تو  از حلق خلق
سرّ  تو   در  جان   من  لب به لبم   دوخته

دغدغه   ی   دیگران   مبلغ  ملک  و   طلا
ملک  و   طلای   منی  مهر   تو    اندوخته

صورت من رنگ رزد ،سینه ی من جای درد
چشم   تو  و  مستی  و  روی   بر افروخته

نیست   بخواند   شبی   با  تب سوزو نیاز
قصه   این   عاشقی   با  من    دلسوخته

ما بی خیال مردم دنیا شدیم و رفت
فارغ ز قید و بند تمنا شدیم و رفت

از آسمان خلق گذشتیم چون شهاب
گردی به خاک خسته دنیا شدیم و رفت

گویا که کار و مشغله هاتان زیاد بود
ما از سر جهان شما وا شدیم و رفت

از ما به جز غبار تحیر نماند هیچ
ردی میان پهنه صحرا شدیم و رفت

مثل مرور تلخی یک بغض مضطرب
در خاطرات آینه حاشا شدیم و رفت

خورشید صبح را به شما ارث می نهیم
تا گریه در تداوم شبها شدیم و رفت

یک آن گمان حل مسایل خیال بود
عمری غریق وهم و معما شدیم و رفت

عمری گذشت و فرصت دیدار دست داد
دلبسته ی جنون تماشا شدیم و رفت

هر کس برای مقصد و مقصودی آمده است
ما هم غریب و عاشق و رسوا شدیم و رفت

دیگر از چشم تو اینبار حذر خواهم کرد
در غم عشق تو تجدید نظر خواهم کرد

خبر رفتنم از شهرِ تو را خواهد داد
قاصدک را که از این کار خبر خواهم کرد

شهوت بدرقه ی هیچ کسی با من نیست
بی خبر نیمه شب از شهر سفر خواهم کرد

تا که عمری کنمش خاطره آن پنجره را
بارِ آخر شبی از کوچه گذر خواهم کرد

وقت افطار ، غم بغض خودم خواهم خورد
بر سر سفره شب بی تو سحر خواهم کرد

تا فلک داد مرا از تو مگر بستاند
ترک بیت و غزل و شعر و هنر خواهم کرد

میوه ام نیست به جز هیزم خشکیده ی من
من تو را بر تنه ی روح تبر خواهم کرد

بهره از عاطفت خلق اگر هست هنوز
زخم شمشیر تو را خوب سپر خواهم کرد

شمع خود سوزم و از داغ ،مرا نیست فرار
هر چه در پا فکنم باز به سر خواهم کرد

منکه با جنت و دوزخ هوس و ترسم نیست
روح را در غمت از جسم بدر خواهم کرد

تا که افسانه ی عاشق نرود از یادم
هر کجا آینه ای هست نظر خواهم کرد

ارواحِ سرگردان ِ هزار سوال بی جواب ،
در سوگ افسرده ی پرسش
شمعی به دست خاطر آزرده من
شمعی برسنگ مزار دلم...وای دلم...
بادرا خاموش کن
شب شد...