شبِ من

پرسشم گاهی

زمانی پاسخ پرسش

دمی جهلم ، دمی دانش

زمانی کورم و گاهی

منم تفسیر بینایی

دمی شعرم ، دمی شاعر

زمانی عشق ، گه عاشق

گهی معشوق پنهانم

 تف نارم ، گل نورم

دمی وصلم ، شبی هجران

منم آغاز بی پایان

کلیدم گاه ، گاهی قفل

گهی طالب ، گهی مطلب ، گهی مطلوب و گه مطلع

زمانی عین پایانم

جهانی شک و تردیدم

زمانی قاطع برهان

گهی روحم ، گهی سورم

گهی موعود و گه وعده

به گاهی شور میعادم

گهی طورم ، دمی موسی

گهی فرعون و هامانم

سحر ماروت ، شب هاروت

گهی هامان و گه قارون

زمانی نوحم و کشتی

گهی کنعان و گه یوسف

پگاهی اشک یعقوبم

به سالی صبر ایوبم

زلخیایم ، ترنجم ، یوسفم ، چاهم

و آن چاقوی تیزم من

دو چشم پاک ِ هیزم من

سحر گه گلبن شادی

به وقت شام خار غم

گلم من گاه و گه شبنم

گهی خشتم ، گه آیینه

ترم ، خشکم ، سرود هر سکوتم من

سکوت  هر سرودم من

کی ام من؟

پرسشم گاهی

زمانی پاسخ هر پرسش پرسندگانم من

کی ام من؟

سایه ام ...

هیچم...

نمیدانم!

هم وزن واژه هایم پر دردم امشب ای دوست
هم بغضِ آهِ آخر دلسردم امشب ای دوست

چل سال راه رفتن راهی نبرد جایی
شاید تمام ره را برگردم امشب ای دوست

فال من خرافی از خوب و بد بریده
بی جفت چشمهایت من فردم امشب ایدوست

بر روح خنده هایم اینها خطوط دردند
لبخند درز ها را میبندم امشب ای دوست

در بارگاه زخمم شاید به حرمت خون
من از تو و نگاهت دل کندم امشب ای دوست

شکوی نکرده بودم از لخته لخته عشقت
یک عمر مرد بودم نامردم امشب ای دوست

ارواحِ سرگردان ِ هزار سوال بی جواب ،
در سوگ افسرده ی پرسش
شمعی به دست خاطر آزرده من
شمعی برسنگ مزار دلم...وای دلم...
بادرا خاموش کن
شب شد...

آتش کده ای دارم پنهان شده در جانم

پنهان زتو ای زاهد میرقصم و میخوانم  ، من شعله لرزانم

من میکده ای دارم در روح شرربارم

پیمانه ام و می هم ،هم ساقی و دربانم ،هم دردم و درمانم

گفتی که پریشانی ،تو  بی سر و سامانی

بهتر ز سر و سامان این حال پریشانم ، این خانه ویرانم

گفتی که کم از عشقم پیش کس و ناکس گو

تو پرشده ای در من آنگونه که نتوانم  ، بیچاره و حیرانم

با من ز چه میگویی زاهد تو حدیث سوگ

من رند خراباتم مستانه و شادانم ، در حلقه رندانم

مولا نظری بنما یا حق مددی فرما

دوراز تو کویرم من از لطف تو بارانم ، هم غنچه خندانم

 
غزل مستزاد

بهار!

تصویر روحی بر استخوان پوسیده ام

نوید رستاخیز تلخ ترین شکوفه ی بادام...

ای مسافر!
در توقفگاه دل
رد پای رفتنت افتاده است

ریلها
در امتداد حادثه
نقطه برخورد خطهای موازی گشته اند

لا به لای خاک
روحی مضطرب
میزند پیوند با معشوق خویش
جستجوی استخوانی خشک را...

از بنی آدم منم
تنها
در این متروکِ دور
ریل را بو می کشد سگ ، آنطرفتر تر ناامید

برگها بر میخورد در دست باد
زرد، قرمز، قهوه ای
افسرده ، خشک

پیچش بادی به تندیس غبار
میدهد صیقل در آغوش گون
زوزه سیم سیاه منفعل
ملتمس با رعشه میگوید "بمان"

رفتنت
آغاز پایان من است!