شبِ من

هم وزن واژه هایم پر دردم امشب ای دوست
هم بغضِ آهِ آخر دلسردم امشب ای دوست

چل سال راه رفتن راهی نبرد جایی
شاید تمام ره را برگردم امشب ای دوست

فال من خرافی از خوب و بد بریده
بی جفت چشمهایت من فردم امشب ایدوست

بر روح خنده هایم اینها خطوط دردند
لبخند درز ها را میبندم امشب ای دوست

در بارگاه زخمم شاید به حرمت خون
من از تو و نگاهت دل کندم امشب ای دوست

شکوی نکرده بودم از لخته لخته عشقت
یک عمر مرد بودم نامردم امشب ای دوست

پیچ سرد جاده در دست غبار افتاده است
اسب خسته سویی و سویی سوار افتاده است

درد ها بر جان این زخمی سوار خسته پای
از تو ای زیباترینم یادگار افتاده است

در مرور جاده و پای من و چشمان راه
زخم تو بر پیکر من شرمسار افتاده است

در طلسم آتش چشمانت ای بی رحمِ کوه
نعل صبر از دست و پای انتظار افتاده است

بسکه باران اسیدی طبع باغ آراسته
شبنم من دیگر از چشم بهار افتاده است

باز قلب عاشقم درگیر نبض قبض هاست
مرگ گویی ناگهان یاد قرار افتاده است

در حریم شعله قدس نگاه دلبرم
جامه ی احرام آهم کم عیار افتاده است

میکشم خود را به دوشم باقی این راه دور
نعش من در دست من در گیر و دار افتاده است

11 آبان

واژه ای یافته ام
هم ثقلِ بکارت زیبایی ها
هماورد نگاهت ، هم درد همهمه گناهان ِ باد

واژه ای یاقته ام
تصویر گر جنبش اسطوره ای تنت
غائله پرداز مدیحه ای بی بدیل
حادثه پیمای نبضِ جاده ی بی برگشت
در گذر از جنگل مرغ عشقهای مرده

واژه ای یافته ام
نقال اعصارِ زیبای زمین
غصه خوار مرگِ کودک بی لالایی
پا به پای فرهنگ ِ لغات فراموش شده
در دشتِ بی پناهیِ رهگذران بیابانی

واژه ای یافته ام
به قداست بارانِ اسید
بی رحم تر از گلبرگِ سرخترین رز عالم
گریزگاه بدترین گاهِ زمان
به قند ِ آمرزیدن هزار زندیق
در عصرِ یک پنجره چای
که می گشاید لبت را

واژه ای یافته ام
مینامم خدایگان را ، شب را ،
چشم تو را پشت نرده پرسه هایم
ماه و ماهتاب را
آب و آبشار را
خواب و مرداب را
تمام دریا ،نیمه تمام غنچه ، نا تمام شبنم
نم ، غم ،
هم بیش و هم کم ...

بزرگ واژه ای یافته ام
سرانجام ِ بی سرانجامی خویش
به قدمت تحقیق کاوشگرانِ بیکار
به لطفِ زیبایی حریر رویایم
میتوانم نامید با آن ، بی نقص
تمام زیبایی را ، پاکی را ، تو را

نام تو را یافته ام ...