شبِ من

هرچند گوششان دلمرده و کر است
حکم ترانه ات ، اعدام باور است

چشم تو فاش شد در چشم عالمی
معروف این چنین الحق که منکر است

در سرگذشت خاک از رد پای من
در گوش نیمه شب رمزی مکرر است

من عاشق تو و دلخسته از تو ام
این قصه دیگر و آن غصه دیگر است

در درس عشق تو از عشق برترم
اینگونه عاشقی والله نوبر است

عشق تو گرچه کرد خوشبو تن مرا
تو در عرض مبین در بطن جوهر است

تا در میان عشق آغاز نام ماست
تفسیر عاشقی هر روز نوتر است

دریای چشم من مواج گشته است
قلبی به حجم غم ، در خون شناور است

خون میخوی مدام تا می طپی دلا
یک لحظه شک نکن ، روزی مقرر است

چشم تو آن طرف، من خسته این طرف
انصاف کن رفیق ، جنگی برابر است؟

پیش پایم گذر منظره را بشکستند
بال پرواز ِ شبِ شب پره را بشکستند

سهم من پنجره ای بود فقط از عالم
شیشه ی عمر من و پنجره را بشکستند

گوشه خوانان چکاوک به دم صبح بهار
بغض بی پرده ی صد حنجره را بشکستند

آه از آن ثانیه هایی که به آن خوابگهم
حرمت ناب ترین خاطره را بشکستند

دل من تشنه ی لبخند دو چشمانت بود
چه شکایت که دل مسخره را بشکستند

هر چه قانون دلم بود عوض گشت و گذشت
کم که آمد قلم تبصره را بشکستند

یاد یاران خوشم ای دوست که با نام خلیل
به طواف تبری پیکره را بشکستند

یازدهم آذر

بوی رقص تنت
عطر یاس یک هم آغوشی...
از نسل خلیلم انگار
سوز در سوز، گلستان من...