اسم خود در دل یک آه توانی شنوی
نود و نه بت اگر در دل تسبیح من است
تو بیا صد شود و یک یک هر صد تو شوی
من تو را بی خبر از عشق خودم میخواهم
تو از این شعله مبادا که به سویی بدوی
سرخی رنگ لبت میدهد افکارِ مرا
حس مردِ هوسِ غار نشینِ بدوی!
گوش من خسته ی تکرار نصیحتها شد
من سر توبه ندارم به سلامت اخوی!
*
شب میشود باز بی منت سیاهی موی تو. شب میشود باز ومن بازهم نیمه شب را و سکوت اساطیری از دست رفته اش را در خوابگاه سجده شوق لبانت به نابهنگام ترانه و سرود اشک پیوندی عابدانه میزنم.
شب میشود باز و من در تکرار نگاه آیینه تکراری روزها مانده ام.
شب میشود باز و این بار شب بهار . شب چندمین بهار این گردش موزون نا فرجام - چندمین بهار این خاک زده گرد که زمینش نام کرده اند - نمیدانم
زیباست شب . به هر حالتی زیباست. شب روزی که تو را دیده ام . شب روزی که تو را ندیده ام.
و یاد شبانه منحنی لبانت چندان به هیجانی نو نویدم میدهد که بی نیاز به عطوفت لبخندت تمام وجودم را چون گوی شعله سرخ میکند. براستی که خمار هزار ساله به یک جرعه نیم خورده از این شراب - شراب سرخ لبانت - می ارزد.
و من از این حس غریب و این هیجان نو که قرابه نگاهت به پیاله جانم میریزد عاشقانه میلرزم.نگاهم کن... هوس مستی دیوانه ام میکند.
نگاهم کن !
حتی ابوالهولم انگار درغبار تمدن گم شده ی احساسم .گویی هر انچه باید میدیدم دیدم و شنیدم همه آنچه را نباید میشنیدم...
***
عجیب هوس مردن کرده ام.خاطره های نادیده و نگاههای دریده عذابم میدهند بی عذب التیام شرابی . وبه دریوزه پیمانه ی خوابی و حتی سرابی بی منت فردای نادیده این صحرا درطلوع آیینه ای از چشمان منتظرم...
***
نمیدانم با تو چه کنم...با چشمهایت که ناخوانده ترین صبح عالمند در میهمانی میلاد غمهایم...وبا نامت که ناموزون ترین قافیه ی غزلهای ناسروده من است ....با تو چه کنم ...نمیدانم...با هزاران سوال بی جواب ..با خنده هایت ... با خنجر بازی انگاشته ات به ناگاه ِهرگاه ....با تو چه کنم ... نمیدانم....
***
عجیب هوس مردن کرده ام.در دام تو گرفتار آمده ام و تقلایم سالهاست مرا در تو غوطه ور تر میکند.پنهانترت میشوم و تو هر دم پیداتر....
با هر فرار گرفتار ترم میکند افسونت ..
گرفتارم بانو....آنقدر گرفتارکه فرصت مردن ندارم!
بنازاده -شهرام !