شبِ من

عیـــــــن روحـــــم که در آویزه تن هـــــــا ماندم

هـــــــــر شب و روز  عبوری دگر از خویش کنم

مــنـــکـــــه در درس تــــو از بودن خود وا ماندم

از غمت شمع وجود من و خورشید یکی است

آتــش شــعــلــه وری در دل  فردا  مـــانـــــدم

صـد غـزل عشـق ز قلبــم به لبــم می جوشد

وای بـــر بخـــت کـــه در خطـــه کــر ها ماندم

رود جــانـــم به نمکـــزار غمــــــی رفت و دریغ

تشنـــه لـب در هـوس طلعـــــت دریــــا ماندم

عاشــق ســوخــتــه را نیســت هراس از دوزخ

شعلـــه چشــــم تورا دیــدم و آنجــــــــا ماندم

نیســـت جــــان من بی خویش خریدارش کس

وای از ایــــــن جنــــس که در اول سودا  ماندم

خـــــواب شیریــــن تو پیموده شد و صبح شده

من بیچــــــاره ولـــی مســــخ به رویــــا ماندم

صاحــب خـــــانه بر این عشــق زده مهــر تمام

مـــــن گدایی کـــه در آغـــــاز تـمـنـــــــا ماندم.

 27/11/87

من این آتش را - این شعله را - واین ترنم همیشگی چشمهای خسته را میشناسم.

ندای آسمانی اسرافیل را توان از جا جنباندن مجنونی نیست که در حوض چشمهای لیلا دریا شده است!

نامش همان عشق است که در بیداد خانه کارگاه هستی دادگران را به هبوط همیشگی از خود به دیگر بودن و دیگر شدن میکشد...

نامش هر چه که هست دوست داشتن نیست چیزی در مرز جنون است.که آنسوی مرز جنون است.جایی که مجنون دیگر مجنون نمیماند و لیلا شده است.

صبح شد... وقت بیداریست...

مستحق چنین بهتی نیست...

مستوجب چنین حیرتی ولایق چنین عقوبتی

که هرگز انگشتی به دهان نبرده است نه به رسیدن قاصدکی و نه بر سر بریدن قاصدی.که دیری است عجب اعجاب را به بندیان بند های این زندان وا گذاشته است.

مستحق چنین بهتی نیست دلم که دیرگاهیست هیچش به تعجب وا نمیدارد.

نا باورانه دلتنگم. یک طرف از این هزار توی هزار رنگ مساعد نشتستنم نیست .و این کپسول سبز رنگ  غاریست انگار که بی یار غار به پنهان شدنش در حلقوم بغض گرفته هم نمی ارزد.

یکی بیاید و باور کند راست میگویم. م که خواب زندگی را دیده ام .بی منت چکهای  صادرات وملت .

بی منت سپهر و جام زیر این سپهر گردون مستی میکنم از جام درد درد نگاهت .

یکی نیامده هم باور کند که راست میگویم .کافیست. نه مثل آن اصول ناکافی  مضحکی که به خوردت داده اند.

کافیست مثل صحیفه جنون و انکار .

کافیست مثل فلوکسیتین قبل از آنکه به بلعیدنش عادت کنی.

کافیست یکی باور کند.کافیست که باور کنی.

کافیست که توبه بشکنی و مستانه مرثیه ی شکستنش را بخوانی  کافیست توبه را بشکنم و حافظانه طمع در آن لب میگون کنم.

نه به بوسه ای و نه به مماس شدن لبهای خشکیده از سرمای زمستان و آغشته به نیکوتین به آن سرخی انار شب یلدا.

که شنیدن عروج نام من از آن دولب...

کافیست 

به دستهای ترانه سوگند

و به چشمهای شعر

وجود من

آهنگ حزین دلتنگیم را برای چشمهای تو می سراید

بی منت  پاییز

دلم برای بهار نگاهت

لک زده است!

انتظار....

انتظار...

لغزش سنگین عقربه سرخ روی دو عقربه سیاه .چیزی که تو میگویی ثانیه ومن مینامش قرن

هر روز بیست وچهار بار زیستن در سه هزار و ششصد قرنی که برای تو ساعتی بیش نیستند...

سرب واورانیوم و ثانیه شمار...

ومن

دلم برای دیدنت- دلم برای ندیدنت هم تنگ شده است!

تاب دیدنت را ندارم چندان که توان ندیدنت هم-زهره نگریستن به چشم تو ام نیست هم چندان که یارای نگاه از تو باز داشتنم.دیدنت دیوانه ام میکند چندان که ندیدنت.

چیست اسم این سوز غریب در سینه ام -بعد دیدنت که در کوچه های کار وزندگی پرسه های کودکانه را می پیمایم.چیست این  شعله فروزان فرزانه - تعبیر پای خفته ی رهرویست وامانده -که در اقلیم پرده های نازک خیال آتشم میزند

کیستی تو که به هر حالتی بامنی و به هر حالتی که هستی زیبایی [.....] و بازهم زیباییت چشمانم را میزند

کیستی آی فروزان شعله دیر پای دل که نه چشم از تو میتوان بر دوخت و نه بر چشمهایت میتوان نگریست.

بی تو یا با تو - دلتنگی سهم من است و جنون کار و بار من.

وای بر حال من که همه حالم تویی!