شبِ من

عشق یعنی سینه ام در هر نفس درگیر توست
بر    پلاکم    نام   تو   بر   گردنم   زنجیر توست

عشق یعنی چشم تو همرنگ عاشق گشتن است
در دل چشمت نوشته عشق من تقدیر توست

در   صدور    حکم    مرگ   من  تعلل می کنی
چونکه   میدانی  طپیدنهای  دل  تکبیر  توست

خواب من آغشته  ی ابهام بیداری شده است
چشم باز و بسته ام  پیوسته بر تصویر توست

منطق خشک ارسطو   واقعا  بی منطق است
احترامم   هر نفس   وابسته  ی تحقیر توست

من فقیرم   بی نوایم   بی کسم  بی  حاصلم
هر چه دارم هرچه هستم حاصل تاثیر  توست

بر   لبم   مُهر  بلا   بر  چشم  اشک   آتشین
راز من افشا اگر شد    نازنین  تقصیر  توست

نیست نگاه هیچ کس هم نظر نگاه من
نبض کسی نمیزند با رگ سوز آه من

هم نفسی چرا شود یک دو نفس رفیق دل
پای خودم نمیشود هم قدمم به راه من

تا که به غرق وارهد از کف خشم ابرها
بوسه به موج میزند کشتی بی پناه من

با که شکایتت کنم قاضی چشم مست تو
داده اسارت ابد بر دل بیگناه من

غیر غم تو سفره ام بوی دگر نمی دهد
پیکر لاغرم ببین این تو این گواه من!

بوی تعفن خودی بسکه گرفته سینه ام
آینه چندشش شده در دم مرگ از آه من

عرصه جمع این دو ضد گشته تمام قصه ام
خنده مستمر تو هق هق گاه گاه من

اعتباری نیست بر تقویم و بر نوروز آن

بوسه ای مستانه از لبهای معشوق است عید