شبِ من

شعله و شعله و شعله شرر و سوز و شرار
آتش آمیخته با بوم من آن نقش نگار

آخرت مقصد افرادی و برخی دنیا
من و دل بی دل و عاطل همگان بر سر کار

بار عالم همگی یک تنه بر دوش نحیف
فارغ از قبض و ز بسط و ز خود و دار و ندار

چیست بیرون دلم ؟هیچ ! که هیچ است ،که پوچ
شیر دشت خودم و آهو و سرگرم شکار

هر چه در باطن خود در پی خود می گردم
اثری نیست ببین از من از گرد و غبار

فارغ از خویشم و از خواهش و اوراد و دعا
ذاکر خویشم و مذکور خود و مست و خمار

نه بهشتی و نه دوزخ نه خدایی و نه بت
کفر و ایمان کلکی ، نفی کجا و اقرار؟

دل من محو شده در دل دلدار دلم
دارد انگار دلم با دل دلدار قرار

غرق نورم به خدا چونکه به خود می آیم
میشود پیش نگاهم همه جا تیره و تار

منکر حال من و دل نه عجب گر بشوی
میکنم خویش چو خود را نفسی صد انکار

موج خون میزند از سینه بر آیینه چشم
اشک پر میشود از یاد تو تا سینه چشم

هر گذر چهره ی تو پیش نگاهم پیداست
ای در آمیخته با غربت دیرینه چشم

میکشد خاطره ی نامده ی رفتن تو
پرده بر قاب نگاه دل بی کینه چشم

بسکه حاضر شدم همپایه ی استاد منم
در کلاس غمت از شنبه به آدینه چشم

دیدنت جُرم دلم بود و چه سنگین گشته
جِرم این فاجعه بر گرده ی پیشینه چشم

کار دیدار نگاه تو چه طاقت فرساست
شاعری کو که بگوید غزل ِ پینه چشم

"چندانک خواهی درنگر در من که نشناسی مرا
زیرا از آن کم دیده‌ای من صدصفت گردیده‌ام
ای مردمان ای مردمان از من نیاید مردمی ...
دیوانه هم نندیشد آن کاندر دل اندیشیده‌ام"
*ابیات از مولوی