شبِ من

آتش    زده ای    بود و نبودم  ، خبرت نیست

ای   کعبه ی    من  گشته روان در دل کوچه

در  صحن  خیابان به سجودم  ،خبرت نیست

بر  گوشه ی    لب   بوسه ی تبخال سکوتم

ای مبحث هر گفت و شنودم  ،خبرت نیست

قدر    نفسی   یاد    نکردی     تو    ز   نامم

بی   یاد  تو  یک لحظه نبودم ، خبرت نیست

تا   راس   مثلث   به    تو    از   عشق بر آیم

بر   قاعده   یک   خط عمودم ، خبرت نیست

ای   شعر   جنون   در    تب   هذیان  جدایی

هر   بیت   غزل از تو سرودم ، خبرت نیست!


 

وا کن به بوسه قفل لبم را : خوش آمدی

قلبم شکست خورده از چشم بی سپاهت

وزن    تمام    عالم    بر   سینه ام    پر کاه

طاقت    ندارم    اما     یک   ای خدا و آهت

غافل  ز  روز  محشر مشغول کار خود باش

مستانه   میکشم    من   تاوان  هر گناهت

من   مستطیع   عشقت بوسیدن تو واجب

پوشاندن   نگاهت   از   چشم   من کراهت

عمری   کفاف    باشد    افطاری    قلم  را

ته   مانده   غزلها   در   سفره ی   نگاهت

دانی  که  اقتدایم  وقت بر نماز  بر کیست؟

گشته   کلیشه   اما   بر   روی مثل ماهت!

زاهد   برو   دعا   را  دستی نبود در عشق

یک   عمر   کندم   اما  آبی نداشت چاهت

عید فطر

*

میسوزم  از  تو ، سایه به صحرا نمیشوی 

در    آرزوی     غرقم    و    دریا  نمیشوی

در   زیر    گامهای    جنون    من   و  دلم

این   شهر  شد  تمام  و تو پیدا نمیشوی

شاید  به  چشم   آینه پیدا  شوی   دمی

در   چشمهای   من  که   هویدا نمیشوی

عرض ملامت از همگان طول عشق راست

بیهوده    در   معادله    رسوا      نمیشوی 

شرط   وفا   به   وقت    ندیدن   ثمر   دهد

هر   جا    روی   در   آیینه حاشا نمیشوی

میخواهم   اسم    تو    اینجا    کنم  ردیف

اما  میان   شعر   و   غزل   جا    نمیشوی

گفتم به خواب بوسم از آن لب به حیله ای

حتی از آن من به خانه ی  رویا    نمیشوی

تا   عقل    رهبر   است که شیدا نمیشوی

*

در بیایان غم تو کعبه وحدت شدم

منکه از ایمان خود ایمن نبودم یک نفس

کفر و ایمان را نهادم ایمن از آفت شدم

بوسه بر پیشانیم زد نورباران شد دلم

نیستی را تا کتاب و سوره و آیت شدم

غیر دیدارت ندارم انتظاری ای صنم

بی خیال مستیم از خواستن راحت شدم

آب اگر نوشم تو در آبی و آتش هم تویی

سوز دل با آشک آغشتم که اعجازت شدم

گوشه ی بیچارگی در خود نشستم بی خبر

اعتیادم چشم تو اینگونه بد عادت شدم

خواب را بر چشم من راهی نماند از هیچ سمت

تا اسیر موجهای سر کش غیرت شدم

تا تمام راه ها را انتها یک مقصد است

فارغ از مقصد روان در حیطه ی حیرت شدم

یار رفت و یادگارش در دلم نقش خداست

رد پایش را ندیدم راهی غفلت شدم

تا صدای دف شنیدم راحت از زحمت شدم

شورما را زهد زاهد زهر در پیمانه است

بی خیال حوض کوثر خسته از جنت شدم

11/2/92

*

نا باورانه دلتنگم. یک طرف از این هزار توی هزار رنگ مساعد نشتستنم نیست .و این کپسول سبز رنگ  غاریست انگار که بی یار غار به پنهان شدنش در حلقوم بغض گرفته هم نمی ارزد.

یکی بیاید و باور کند راست میگویم. م که خواب زندگی را دیده ام .بی منت چکهای  صادرات وملت .

بی منت سپهر و جام زیر این سپهر گردون مستی میکنم از جام درد درد نگاهت .

یکی نیامده هم باور کند که راست میگویم .کافیست. نه مثل آن اصول ناکافی  مضحکی که به خوردت داده اند.

کافیست مثل صحیفه جنون و انکار .

کافیست مثل فلوکسیتین قبل از آنکه به بلعیدنش عادت کنی.

کافیست یکی باور کند.کافیست که باور کنی.

کافیست که توبه بشکنی و مستانه مرثیه ی شکستنش را بخوانی  کافیست توبه را بشکنم و حافظانه طمع در آن لب میگون کنم.

نه به بوسه ای و نه به مماس شدن لبهای خشکیده از سرمای زمستان و آغشته به نیکوتین به آن سرخی انار شب یلدا.

که شنیدن عروج نام من از آن دولب...

کافیست 

زین داغ كن علاجم میدانم اين تو آنی

والله كه ديدن تو ارزد كه قلب مارا

هر صبح وشب به حيرت بر هر طرف كشاني

گرجمله ی جهان را سوزی كه با تو باشم

باك از شرر ندارم بسم الله ار تواني

من بي تو بي منم من با تو دگر نه من من

من را زمن بت من اينگونه واستاني؟

ای نازنين به چشمم پيدا به هر مكانی

پا را به قصد رويت هر جا چرا كشاني

اي شمس نور پرور مارا بگیر در بر

با بوسه ای درین شب  شمعي به دل نشانی