شبِ من

خوب   بودن    مرد   ماندن   هم تراز   ابلهی است

نیست    تقصیر    تو    چشمانم   اگر   بی باورند

اعتبار   مردمکها      قدر     این   نامردمی   است

هر   قدم   در    خانه ی    زنجیر      یادم    میدهد

ناله   های   اختیارم  نفی    جبر   دوست   نیست

بین     خواب   و   التهاب    اشک    پرپر    میشوم

تا   تن   باغم   ز    گلهای   نگاه  تو  تهی    است

دست     بر    زانوی    ماتم   مینشینم   کنج  باد

قصه    موی   تو  با من مو به مو دلواپسی  است

بی   سبب   مجنون   شده   مشغول اطوار جنون

لیلی     اینجا   پایبند   حالت      فرزانگی   است

میان سایه ی نحس موازی میله های خالی از رافت

فضای آبی یک آسمان معتدل ،

                                        دلکش

کمی هم از حریر تکه های ابر

و سبز ِ دشت آن پایین

شقایقها

          چراغ رهنمای بال پروانه

درختان لانه های مهربان میوه های سرخ

زلالی از صدای نهر در آواز

و آواز هزاران بال در پرواز

نوک پیکان مرغان مهاجر سوی دل کندن

ومن

در سینه ی تنگ قفس در خواب

نه خواب آبی پرواز...

که خواب دانه میبینم!

17 شهریور

خیال تو را میگویم

میان هر نقش 

گفته خواهد شد که بی عشقش نزیست!

حال     خود     را     مینویسم   سالهاست

با    تو   یا  بی   تو   کتاب بی کسی است

خواب    لبخند     تو     دیشب    دیدم     و

از    حسادت     چشم    دلخونم   گریست

چشم      هرز     کوچه ها    دنبال   توست

سهم   من   از  تو    همین دلواپسی است

شانه      بر   مویت   غزل    بر  وزن  عشق

میسراید   کز    غمت    آشفته      کیست

درد      دل   با    چاه     میگویم      خموش

چاه    غمهایم    به   جز   عکس  تو نیست

فاعلاتن              فاعلاتن               فاعلن

صرف      فعل      عشق    کل    زندگیست

سیزدهم شهریور

جنگ نابرابریست

من مسلح نیامده ام!

محض رضای خدا

چشمهایت را غلاف کن ...

موجها  سر  به  هوایند  که  ماه آن بالاست

عکس   مغرور  رخ   ماه  همان جا پیداست

چشم   ماهی    به   تماشای نزول مهتاب

دست صیاد به توری که پر از وحشتهاست

ننگ  منقار   ولی   پیش نگاهش رسواست

مرگ   باران   به   تن   آبی   دریا   زیباست

همه   زندگیم   با   تو   همین  یک رویاست

با ترسِ نه

آمیخته با دلواپسی و لرز

رو به آسمان میکردم به دستان دعا

روی میگرفت از رویم ، آسمان به نخوتی بی همتا

زل میزدم مثل خستگی در پیشواز پستوی خواب

به چشمان پر شعر خدا

چشم میدزدید خدا اما

مثل نشاط کوتاه باران بهار

بر بام خیال مواجم...

روح خسته

دست خالی ،چشم تر

حنجره هم وزن بغض

سینه هم پیاله ی آتش

هیچ دعایی از این خم رنگ اجابت نمیگرفت

گشوده نمیشد  هیچ دری ، 

هیچ گره ای

نه به دست ،نه به دندان

نه به صبر ، نه امید

مانده بودم بی کلید...

یک گوشه راست نمی آمد از حنجره سرنوشت سوزناکم

لبخندم را خدا

به اخمی در آغاز روی گرفتن به خشم

به پاسخ سوزناکش حواله میکرد

سر راه خدا مینشستم

راه کج میکرد مثل کلاه قلندران عصر حافظ

در حافظه پک شده از مردی به سرزمین من...

آری

چنین میشد

تو اگر خدای من بودی!

تو خدای منی؟!

9 شهریور

در  من   نفخت فیه   مگر  غم دمیده است

من   جز    وجود   منشعب از وهم من نبود

این    راز   آشکار   دلم      ناشنیده  است

جاری   شده است  خون قدمهای زخم من

پایم   میان   شهر   شما  ته کشیده است

در  باغ  عشق   قاعده ها   عکس  میشوند

این    میوه   از  تداوم   آفت   رسیده  است

جغرافیای  شهر  مرا  روز و شب یکی است

وقت   سعید   ناز   نگاهت   سپیده    است

با  من  به  جنگ ِ  بودِ   خودم  میروم   ولی

چاقو چه وقت دسته ی خود را بریده است؟

رحمی    به    پای    لنگ   عصایم نمیکنی

وقت   نماز    عشق    لبت دیر شد گذشت

من    آن     عبادتم    که    قضایم  نمیکنی

من   آسمان چشم    تو    را   پر  گرفته ام

میترسی   از    چه ها    که هوایم نمیکنی؟

مشتاق  یادِ  یاد  تو   هستم   به   هر   دلیل

لعنت   به   من   فرست    دعایم     نمیکنی

من تار و پود عشق تو ام چشم شاهد است

آه    ای     نگاه    عفو    خطایم    نمیکنی؟

در   گوشم    ارتعاشِ    مرور  صدای   توست

ای  خوش   نداترین    که   صدایم   نمیکنی!

دست   مرا    که   بند    به   پایم    نمیکنی