شبِ من

یادت  عجیب   بر   دل    دلتنگ   میزند
دیوانه   طفل  چشم  مرا  سنگ میزند

آهو به رشک چشم تو از خویش میرمد
شب   در  قیاس  موی تو کمرنگ میزند

من  با  دلی  سپید   به   دیدار   آمدم
چشمت  به   طبل  فاجعه جنگ میزند

بر    بال   بیقراری    پروانه ها     نخند
این شمع شعله در نفس سنگ میزند

از  بس   رطوبت اشکم به چهره است
آیینه    در    برابر   من    زنگ    میزند

تا   قصد   رفتن  از   این    شهر میکنم
پایم   میان   خاطره  ها   لنگ    میزند

لیلی و ظرف من ، که ندیدست غیر من
این پنچه ها که  بر دل  من چنگ میزند

به شهر خیالِ دیدنت

یکی از همین پرسه های همیشه بهار...

خیابان گذر نکردن هر روزه ی تو

خود را دیدم از روبروی دور

می آیم

به من رسیدم

نگاهم کردم

-چه عجب؟راه گم کرده ای؟

       خیابان ، این شهر

مثل برگی به دل باد نمیرقصم مست

ترسم این نیست بگویند که دیوانه شدم!

همه غصه ی من زخم زبان است اگر

به تو گویند

که از دست تو دیوانه شده است!

*

میبینمت  که  خاک  به دامان نشسته ای

مهمان  مگر  نیامده  چشمم  به خاطرت؟

پرواز  تیر  چشم  تو   را   زوزه  می کشم

شد   شهر  زیر  پای  قدمهای  من   تمام

بیزارم  از  تمامی  پس  کوچه  های  شهر

غیر از همان یکی که تو در آن نشسته ای

*