شبِ من

قصه ی عشق و صفا در گوش من افسانه است  
واژه های اینچنین ، با مردمان بیگانه است

مثل جلادی که دارد ذوق کشتن گرم و سرخ
 شمع میداند که امشب قاتل پروانه است

من نمی دانم چرا همخانه ی من نیست او
او که میداند خودش معمار این ویرانه است

تو به تقویم توّهم دیده ای عمری دراز  
آنچه خرمن دیده ای در چشم من یک دانه است

شوق در آیینه ی من زنگ حسرت میزند
چشم آیینه چو آغوشم تهی پیمانه است

بند زنار وفاداری بریدن نیست دین
کعبه بی بت هم که باشد بی وفا بتخانه است

در دلم گفتم بیا و یک غزل فریاد زن
یاور مستان همین یک نعره ی مستانه است

هیچ تسکینی نداد و سوز دل شد بیشتر
موی احساسم پریشان از عبور شانه است

گفتم  غزل  رسوا  کند  لیلای  مجنون خوار  را
شد  واژه  از  غیرت  شرر آتش زد این اشعار را

از سرخی لبهای او شد لخته لخته سینه خون
از گل اثر این است این  دیگر چه پرسی خار را

تا نقشی از  لبخند او در ذهن من بگشود لب
تصویر ِ  در  همبند   شد    زندانی    دیوار   را

رد و   قبول  هیچ  کس  ارزش   ندارد پیش دل
من   مست و چالاک آمدم افکنده ام این بار را

در   سینه ام   جز  یاد  او جای سر سوزن کجا
ماندم   کجا   پنهان   کنم  این آه حسرت بار را

من   روبروی   چشم  او  او میشوم سر تا به پا
رنگ   لبش    گل   میکند    آیینه   در   تکرار را

پای   درخت   عشق   او من خون غم را ریختم
هر  کس  خورد  از میوه اش بیند عیان اسرار را

با   ابرو و   با چشم   خود  کردی اشاره که مگو
شرم   و   حیا   را   سوختم   گردن زدم انکار را

در   دل  بـــــاد   تــف  آتـــــش ما می آید
باد و  آتـــش  طرفی ، سیــــل بلا می آید

آتش  از   خاطـــر باران غم دریا برده است
قطـــره   را   از   هوس  دوست ابا می آید

مرگ  تصویر  غریبی  است در آیینه چشم
یعنی  انگـار  که  با  اشـــک ، خدا می آید

باد  بسته است  قدمهای  مرا از این شهر
بوی   موی  تـــو  از  ایــن آب و هوا می آید

شهر  بی رنگ تو زندانی اوهام خود است
کوه   سرخاب   چو   زنجیــــر به پا می آید

گوش  من  شور  جنون  دارد  و پایم بسته
این  بســـم نیســت که از دور ندا می آید

گر   تب عشـــق به جان غزلم پیدا نیست
بـــوی  خود  ســـوزی  ابیـــات چرا می آید