شبِ من

عید من اشک من و عیدی من آه شده

فصل سردیست گذر کردنم از زوزه ی  باد

پای من یخ زده ی حادثه راه شده

حج من چشم چرانی است به دیدار بهار

فصل خوشنامی  چشمم ز تو کوتاه شده

تو خودی عاشق خود ، من همه جا بدنامم

هر کس و ناکس از این واقعه آگاه شده

پرچم حادثه در دست من و دل در بند

پای من بسته به زنجیر تو آنگاه شده

بیدق عشق تو در پهنه شطرنج دلم    

خارج از قاعده پیش آمده و شاه شده

موی تو دست مرا کاش که گیرد در دست    

یوسف و چشم تو هم ارز من و چاه شده

کاروانی ز تو پیغام طلبکارم من

چون خیال تو مخاطب  ، گه و ناگاه شده

بسکه در ذهن خودم با تو سخن میگویم

هر صدایی شنوم منشا اکراه شده

پنجه بر سینه دیوار کشیدم ز غمت    

پنج بودست اگر عشق تو پنجاه شده

در ره خانه ی تو فکر تو از بس کردم

راه گم کرده دلم مانده و گمراه شده

دل من شور تو را میزند و شور لبت

تنم اسفند بر این آتش جانکاه شده

دوم اردیبهشت 92

*

باز هم ایستاده ام. مستاصل. جایی میان بزرگواری و خشم. جایی میان عشق و نفرت. نا کجایی که نامش را نمیدانم. شهر تردید ها و کوچه ترددهای مردد.

و سایه مردانی که می آیند و میروند . بی وزش نسیمی به صورتشان که یادشان بیاورد چه میخواهند. چه میخواهند در این شهر همیشه خاکستری دودها و برج ها..سرزمین اسبهای فولادی بی رحم.

جایی ایستاده ام که عجز کمترین نشانی محله من است. جایی که درختی بی منت سنگ نمیخورد . و کسی میوه ای نمیچیند از باغ همیشه سوخته دوست داشتنش....

جایی میان خشم و بزرگواری .میان صبرو تعجیل . میان سلامت و تمارض .

کوچه ها خلوتند. تنها مسافر این شهر گمشده منم گویی... یا کسی تردید نمیکند یا کسی خشم نمیگیرد و یا ... کسی بزرگواری نمیکند!شب است و بوی خاک باران خورده و تصویر مبهم سبز تیره رنگ پبچکی که دور من پیچیده است دیوانه ام میکند.

باید بلغزم. این سو یا آن سویش فرقی نمیکند... اینجا نباشم .جایی میان خشم و بزرگواری  ... درد آور است

اینجا ... سرد است اینجا....آتشم بزن!

وقتی تو نیستی مرگ هم ناخوش احوال است . وقتی تو نیستی باید چشم خاطره هایم را با دستمال آبی ای ببندم که زیر درخت آلبالو گم شده است. وقتی تو نیستی من بادبادک بی خیالیم را باید هوا کنم در آسمانی که پرنده ای پر نمیزند . سیم برق هم ندارد. یک تکه ابر هم حتی

وقتی تو نیستی من هستم و یک کوه از احساسهای منجمد . و یک دریا از شراره های جنون . وقتی تو نیستی و من هستم یکی از بدترین فجایع انسانی رخ میدهد که نامش را در این شهر دوروی دلتنگی گذاشته اند...

ولی تو در دلتنگ جای نمیگیری.بگذار نامش را بی دلی بگذارم... دیرگاهیست دیدن روی دلم آرزوی من شده است. که رنگ و بوی تو را گرفته هر تپیدن لا کردارش...

وقتی تو نیستی خبری نیست....اما هنوز هم عشق ... هست!

من این آتش را - این شعله را - واین ترنم همیشگی چشمهای خسته را میشناسم.

ندای آسمانی اسرافیل را توان از جا جنباندن مجنونی نیست که در حوض چشمهای لیلا دریا شده است!

نامش همان عشق است که در بیداد خانه کارگاه هستی دادگران را به هبوط همیشگی از خود به دیگر بودن و دیگر شدن میکشد...

نامش هر چه که هست دوست داشتن نیست چیزی در مرز جنون است.که آنسوی مرز جنون است.جایی که مجنون دیگر مجنون نمیماند و لیلا شده است.

صبح شد... وقت بیداریست...

آتش از سینه من در دل کاشانه فتاد

جلوه ای کرد به یک عشوه و دیوانه شدم

سایه ام تا به ابد گوشه میخانه فتاد

سوخت این شعله تن و جان من سوخته را

مشت خاکستر من در خم و خمخانه فتاد

یادم ایدوست مکن راز غمم هیچ مپرس

گر چه زین غم شرری در دل بیگانه فتاد

پاسبان شرف عقل ببین مجنون شد

شعله شوق جنون در سر فرزانه فتاد

شرمش آمد ز خود و قیمت خود را بشکست

عکس روی تو چو در سینه دردانه فتاد

یادی از کوی خود و شهر دگر نیست مرا

دل غمدیده دراین کار غریبانه فتاد

ناگهان در دل میخانه ندایی بر خواست

که لب خشک گدا بر لب پیمانه فتاد

آذر 87