شبِ من

میان سایه ی نحس موازی میله های خالی از رافت

فضای آبی یک آسمان معتدل ،

                                        دلکش

کمی هم از حریر تکه های ابر

و سبز ِ دشت آن پایین

شقایقها

          چراغ رهنمای بال پروانه

درختان لانه های مهربان میوه های سرخ

زلالی از صدای نهر در آواز

و آواز هزاران بال در پرواز

نوک پیکان مرغان مهاجر سوی دل کندن

ومن

در سینه ی تنگ قفس در خواب

نه خواب آبی پرواز...

که خواب دانه میبینم!

17 شهریور

*

الهی !

(ادامه)

که من که ام 

که تو که ای؟

-کدام تو ؟ که من  منم

به گوشه نگاه خود نگاه مهربان خود به لب دوباره پرسشش

 که من که ام که تو که ای

- که من منم که تو تویی!

شرر به روح او زد و دوباره شد همان سوال

که من که ام

که تو که ای؟

-که تو تویی که من منم!

نهاد آتشش به جان ورای آتشی به دل

شرر فراتر از شرر و شعله پشت شعله ها...

که من که ام که تو که ای؟

-که تو تویی بزرگ من . منم حقیر پیش تو ...

دلش چو یخ  فسرده شد

و سرد شد تمامی  نگاه های شعله ها

تمام سوزهای دل

و اخم شد  نصیب او  نشست جای ناز ها

فسرده را دوباره شد از آسمان دل ندا

که من که ام

که تو که ای؟

-که تو تویی که من توام!

زمین رهین  لرزه شد و سقف اسمان شکافت...

ز قهر ِقبض  وحشتی میان کهکشان فتاد ....

به آتش و به آب و یخ به دوزخ و به زمهریر

به شعله ها فسردگی به جلوه ها به نازها

عیان شدن نهان شدن گران شدن قرین شدن...

هزارها هزار ها...

دوباره باز آمد او به لب دوباره پرسشش

که من که ام

که تو که ای؟

-کدام تو ؟ که من  منم!

*

دلخستگان  که   اشک   به  دامان نشسته اند

در     انتظار    رخصت     طوفان    نشسته اند

سنگ مزار  دوست کشتی نوح است یاالعجب

 برخی    میان  باغ   به   حرمان    نشسته اند

صد   آفرین   به  عزم   گروهی  که  چون خلیل

در   کام   شعله   با   لب خندان نشسته اند

بی کینه گی است در هدف عاشقان دوست

اینان  به  میل  خود  نوک پیکان نشسته اند!

بی   بهره گان   ز   خانه  ی  اسرار عشق او

سِر کرده نفس خویش و نگهبان نشسته اند

خوش رقص    مارها   به   زمان   نی   نگار

افعی   شده   کنون و به میدان نشسته اند

*

نقشه  ی  چشم  ریا  نقش بر این آب کنم

طلب  عمر  من  از  گوشه ی محراب  کنم؟

که  مگر  کودک  دل  را  نفسی  خواب کنم

همه را شکل خودم عاشق و بی تاب کنم

تازه    دیدار    تو    در    دیدن مهتاب  کنم

*

در  موج  جنون  بی  خبر از چون و چراییم

در  ما  چو  خدا  میکند  از  عشق   نظاره

آیینه    ی   اوصاف    خداییم   ،   خداییم

چندان  که  شنیدیم   ز   آوازه   ی   توفان

ما  بی  خبر  از  همهمه  ی  ما و شماییم

در  چهره  آیینه  طوافی است که در رمی

فارغ  شده  از  کعبه  و  میقات  و   مناییم

احرام  جنون  در  خم   ابروی   تو   بستیم

ما   مروه ی  خویشیم  و  صفاییم صفاییم

ما   را   ز  تو   امید  ندا  نیست در این طور

ما    منتظر    کوه    به     پژواک     نداییم

مرگ  است  خجل  پیش  جدایی ، نتواند!

ما   چشم   وفا ،  ذات  وفا ،  عین  وفاییم

پرسی که چرا شور جنون ریخته در چشم

در  سینه ی  آیینه  ببین  در  چه   هواییم!

*

من    پر    از    مرثیـــه ی    هجـــــرت   یک   آوازم

دسـت  مجــروح  و  تنم خسـته، شکســـته سازم

یازده   ســال   چو    شـاگردی   چشـــمت   کردم

یازده   روزه    فرامـــــــوش    چه    سانت   سازم؟

چشـــــمت   آغوش ِ   خدا   بود که از دست برفت

میروم    دســــــت    در   آغوش     شراب    اندازم

من    به    پابوس    نگاه ِ  تو   دویـــدم    تـــا   ماه

آسمان    سوخـــــت    به   یک   بال   زدن   پروازم

من    رسول    عرق    شـــرم   به    درگاه  ِ  تو ام

آب     در     منزل     خورشیـــد     شدن    اعجازم

من  به   طوفان   شن   دشت   تو   عــادت   دارم

روز    و     شــب    در    طلب گم شدنم می تازم

هرکسی دلخوش  ازآن است که منظور کسیست

من   به    منظــور    نگشتن     هدفی     ممتازم

هر   که    از    عشـق    ندارد    خبری  طعنه  زند

من  به   این   طعنه   ، ملامت  ،  به بلا  می نازم

وانکه    بی شور      تمنای    قمار   آمده    است

خبرش     نیست    به    چشمان   خدا  می بازم

*

اِلهى تَقَدَّسَ رِضاکَ اَنْ یَکُونَ لَهُ عِلَّهٌ مِنْکَ فَکَیْفَ یَکُونُ لَهُ عِلَّهٌ مِنّى

(اله من خشنودى تو مقدس تر از آن است كه علّتى از جانب تو داشته باشد،پس چگونه براى آن علّتى از سوی من باشد؟)