شبِ من

دل  و  جانم  به  فدایـــــت  تو  عزیز  دلمی
تو  که  خود  مشکلمی  چاره هر مشکلمی

ایکه   طوفان  تویی  و  آبی  و  موج  و   قایق
تو  به  دریای  غم  عشق  خودت  ساحلمی

دیگ عشق تو به جوش و عرقم شرم حضور
اشک  من  مثل  گلاب  و  تو   عزیزم  گلمی

میشد  ایکاش  نه  یک روز که هم وزن نفس
چشم   میدید  گل  من  که  تو  در  منزلمی

میشد  ایکاش  ببینم  که شبی ، نیم شبی
ایکه  ساکن  شده ای  در  دل من همدلمی

دل   بیچاره ام   افسونـی   رویایی   هسـت
به  گمانش  تو  هم  ای  میل  دلم   مایلمی

شده   تفریق  من  از  خود  همه  مساله ام
بی نهایت    تویی  و   مساله  را   حاصلمی

غیر از  من  و  دل  که بر سر پیمانند
باقی  همه  عاشق  سر  و سامانند

تا چشم به چشم تو نیفتد هر کس
بگذار  که  عاشقــان  پریشان  مانند

چون  پای تو  استوار  و  قرصم وینان
چون  موی  تو  روی شانه ات لرزانند

مستان  گنه کار  شده ساکن کوی
صاحبنظران   در   این  گذر   حیرانند

من    عاشـق    آن    یگانه    جبارم
و اینان   همه   سر سپرده رحمانند

زهاد  به  دست صبر و شکرند اسیر
این سگ صفتان نه مرد این میدانند

جز   باد   به   درس   خارج فقه نبود
بیهوده   به   فکــــر    بارش   بارانند

از   لشگر   کافـران    خطرناک   ترند
شیطان   صفتان   که   حافظ  قرآنند

غیر  از  غم  ریش  و  پشمشان چیزی نیست
از   فرط    ضلالت    بتر   از   حیوانند

جز   خدمت  مخلوق عبادت مشمار
آنانکه  بگویند  جز   این  ،  شیطانند

آن   است   عبادت  که  مکانت یابی
چون مهره و پیچی که به هم میزانند

در  زیر  قبای حق برو خوش بنشین
مردان  خدا  ز  چشم  خود  پنهانند

جانم   به   فدای   ساربانانی   که
هر   جا   که   روند   همره   یارانند

تنها  نه  من  احرام  طوافت بستم
ذرات  جهــان  به  گرد  تو  گردانند

اجسام  و  گیاهان و فلک، جانوران
تسبیح کنان  به  سجده سبحانند

چشمان  تو گر دور شوم میخوانند
ور پیش روم ز پیش خود می رانند

یک شب ز کرم بیا و مهمانم باش
ای  آنکه  جهانیـان  تو  را  مهمانند

همخــانه ی این عاشق آواره تویی تو
ای مشکل لاینحــل من چاره تویی تو

تو چشم من و منظره ی پیش نگاهی
از چشــم من از دور به نظاره تویی تو

زان در غـــم نانم که عیان دیده نگاهم
گنـــدم تو و دنــدان تو و نیواره تویی تو

ای روزه تو ،امساک تو ، افطار ،نگاهت
مُحـــرِم تو و احــــرام تو کفاره تویی تو

در عشق تو سی پاره ، دلِ کافر تنگـم
توارت تو انجیــــل تو سی پاره تویی تو

طوفــان تو و دریـــا تو و این ورطه مهلک
قایــــق تو و ساحل تو و گهواره تویی تو

هم گــــــردن تسلیـم من و آب به کاسه
هم رگ تو و هم دست تو، قداره تویی تو

در سیــر مدار دل من یاد کسی نیست
هم اختــر تابنده تو، سیـــــاره تویی تو

صد بـــار به یاد لـــب تو توبــه شکستم
ده لب به لبــــــم توبه صد باره تویی تو

ای در دل سجــاده ی من خالق تسبیح
در هر نفــسِ فاســـــق بدکاره تویی تو

در خود دگــر اندیشـــه ی تغییــر ندارم
لوّامـــه تو و نفــــس تو امـــارّه تویی تو

ایکــــه به هر حالتـــی قهـــر و عتابـم کنی
سنــــگ به روی یخـــم نقش بر آبـــم کنی

گِل  کنم  از اشـــک خود خــاک تن کوچه را
بــاز بیـــــابی مـــــرا کـــنت تــرابـــم کنی

خسته ام از دست خود سوخته از دست تو
گــــاه کنــــی کوفتــــه گــــاه کبابـم کنی

قصـــه خواب من از دســــت تو افسانه شد
بــــاز بـــه دوز و کلـــک خوب تو خوابم کنی

دوســـت گرفته تو را چشمِ ز خود بسته ام
کـاش تو هـم یک نظر دوســت خطابم کنی

مــردم از این انتظـــــــار چشم به قفل درت
کــاش جـــوابــم دهــی یا کــه جوابـم کنی

سایه  نخوت  شیطان  شده  در خانه روان

جرم ما نیست  در این بیشه   شیران خدا

که   نداریم   به   دل   حرمت  کفتار وشان

کفش   نامحرم    اگر   راه   سماع میبندد

چه    تمنا    کنم   از   حلقه  این   نامردان

وقت  تخریب  من  آمد  به  جوازم  از اشک

که  فرو  ریخته  چون   حادثه ای  بر  دامان

من    دلسوخته    بدنام   خیالی   گشتم

که  تو   در  معرکه   خواب   نمودی  پنهان

رفته   اکنون   دم   ربانی   از  این خانه گل

یار  محجوب  بمان  در  دل  عاشق تو بمان

پشت سر

چشم اسارت بسته بر توفان رویا زده ی دریا

پیش رو

همه سهم من از  آسمان چشمهایت

همین تخته سنگ

دو وجب

که ایستاده بی سایه ای در گذر

قد آفتاب زده  بر دوش همیشه ناهموارش

قدم از قدم نمیگیرم

تا صدای موج هم صدای تو نشده است

قدم از قدم نمیگیرم!

الف)کویر...
گره مزن پای مرا بر کفش
هموار تر از آن است راه
                              که میگفتی
دستم از عصا مستان
دشوارتر از آن است راه
                             که میرفتی
د)ساحل...
خط بطلان است
اتصال دریا و آسمان
یاد میکند در نبود تو
موجها را که نیستند
وقایق را
که نبود!

ن)دریا...
تنها تر از آن بود دریا
                         که می پنداشتم
دریاتر از آن بود باران
                        که می انگاشتند

ریگ در کفش، موج بر پیشانی
عصا بر ساحل

مرا ببین...
منم ، دریا ، و همان قایقی که نبود
اینجا کجاست
اینجا کجا اینجاست؟

آدمی  بودم  و  از  چشم تو دورم کردند

تا که مشغول غم نان شود این نامحرم

آزمون   بود   و   بلا  سنت   دستان خدا

مثل یک اشک در آیینه ی چشمت بودم

آنچنان سوختم   از   آتش   پنهانی  خود