عزیز من مخواه از من که باشم رازدار امشب
به جبر چشمهای تو ندارم اختیــــار امشب
که دارم با خیال تو میان تـــــب قرار امشب
به رغم باد ِ دی دارم هوای نو بهار امشب
دلم پا میگذارد بی امان در خار زار امشب
به ساحل میزند موج غمت دیوانه وار امشب
تمنای شراب از شور مستی نیست رحمی کن
به خاک من بریز آبی نشیند این غبار امشب
مرا راحت نما آخر ز رنج بی شمار امشب"
*
ماه در پشـــــــت غبار چشم غمگین من است
زار زارِ امشبـــــــم از بغض دیرین من استمن نه خواب کعـــبه میبینم نه خواب کربلا
خواب چشمانــت اگر خوابم برد دین من استصد غزل بی منت لبهای من در چشم توست
بیت ویران گشتن از تو سهم گلچین من استمن کفن از سوز آتش بر تنم پیچیده ام
همنوای شعله گشتن رکن آیین من استمن به قصد دیدنت در شهر پیدا میشوم
ور نه دشت گم شدن میعاد تدفین من استرعد شورش میجهد از ابر دل بر چشم من
سینه ی دریا پر از طوفان سنگین من است*
*
من پر از مرثیـــه ی هجـــــرت یک آوازم
دسـت مجــروح و تنم خسـته، شکســـته سازم
یازده ســال چو شـاگردی چشـــمت کردم
یازده روزه فرامـــــــوش چه سانت سازم؟
چشـــــمت آغوش ِ خدا بود که از دست برفت
میروم دســــــت در آغوش شراب اندازم
من به پابوس نگاه ِ تو دویـــدم تـــا ماه
آسمان سوخـــــت به یک بال زدن پروازم
من رسول عرق شـــرم به درگاه ِ تو ام
آب در منزل خورشیـــد شدن اعجازم
من به طوفان شن دشت تو عــادت دارم
روز و شــب در طلب گم شدنم می تازم
هرکسی دلخوش ازآن است که منظور کسیست
من به منظــور نگشتن هدفی ممتازم
هر که از عشـق ندارد خبری طعنه زند
من به این طعنه ، ملامت ، به بلا می نازم
وانکه بی شور تمنای قمار آمده است
خبرش نیست به چشمان خدا می بازم
*
اِلهى تَقَدَّسَ رِضاکَ اَنْ یَکُونَ لَهُ عِلَّهٌ مِنْکَ فَکَیْفَ یَکُونُ لَهُ عِلَّهٌ مِنّى
(اله من خشنودى تو مقدس تر از آن است كه علّتى از جانب تو داشته باشد،پس چگونه براى آن علّتى از سوی من باشد؟)
یار گلدی توتولدی دیلیم اطواری گورنده
قلبین یاراسین دوزلور او گوءز لر له ملاقات
خنجردی منیم قلبیمه اغیاری گورنده
هلا ای سنگدل معشوق صد ساله
بیا با من!
به بزم شعر مهمانم
بیا با من شراب واژه ها را با لب خشکیده ی دریای آتش
مهربان سازیم!
بیا همپای من با من!
به پای قاصدکهای جنون از باغهای کهنه می آیم
خبر ها دارم از آیینه ها در کنج تاریکی
فراموشی و ناکامی
خبر دارم من از پیمانه های خالی حافظ
به بزم مفتیان بی ترحم
در دل شبهای خون افشان
میان خلوت اعدام لبهایم
به دستور سکوت چشمهای اخم...
بیا بامن
بیا در عمق چشمان بهارینت پناهم ده
ندای آسمانها شو
میان پرده گوشم به احرام حرام یک بغل دلواپسی در شب
شراب و شعر و شور و عاشقی با توست
که سهم تو
تمام روزهای عمرِ این تنهاست
نفسهایم که در پای مقدس نامت ای گل
میشود پرپر
منم سهم تو از هستی!
قبای ژنده ی نیماست سهم من
که پیش کفشهای کهنه سهراب
گم کردم!
بیا همپای شرک انگیز من با من!
2/4/92
*
از صبر توبه کردم کان صبر ادعا بود
عمری به صبر بگذشت وان صبر کفر ما بود
در بارگاه ِ حیرت انگشت من تو دندان
دیدم که خواب وصلت کابوس مدعا بود
طوفان به جانم افتاد دریا نهنگ گردید
بر یونس دل من این ماجرا روا بود؟
طوفان بهانه کردم تا بی ادب نباشم
این کشتی ِ شکسته تقدیر ناخدا بود
در خواب رفته بودم وادی ورای وادی
بیدار باشِ پایم در دشتِ نا کجا بود
تا یک نفس بر آرم آیینه را شکستند
جرم نفس کشیدن آغاز ماجـــرا بودبیچارگی چو رعدی بر خواب ما و من زد
در خرمن سکوتم اندیشه ی صدا بود
دیدم چو دست اورا گفتم که خوش رسیدم
این رد خون به دستش پنداشتم حنا بود
فصل بهار ِ عجزست شورییده بلبل مست
آغوش غنچه نزدیک سر از تنش جدا بود
*
چشم جنون بی تاب شد آیینه را آگاه کن
در سیر ساعتهای تب یادی ز من ناگاه کن
تا کی به وهم عاشقی در کنج ماتم بسته پا؟
از خواب پایت دل بکن تعبیر پا در راه کن
گر تو خدا جویی برو در خانه ی قلبت بجو
خود حجت خود باش و خود با خویشتن همراه کن
مطلب "یکی بود" است و بس باقی همه افسانه ها
شعر ِ نبودن را بخوان این قصه را کوتاه کن
بوسیدن من از لبت فسق است و گمراهی اگر
من عاشق گمراهی ام هر دم مرا گمراه کن!
گر یارِ من میخواهد از سرمای سوزان آزمون
ای جیره بندِ عشق من دی ماه را صد ماه کن
شور جنون از حد فزون مشتاق دشنامم کنون
یادی ز من از زیر لب هر چند با اکراه کن
*
دنیا را ارزانی ابلهان کن ، آخرت را هدیه زاهدان درت ، و خود را همنشین عاشقانت
مرا با این هر سه کار نیست.
از تمام خواستنی های عالم دلی خوش میخواهم و دستی که دلی را خوش کند!
میسوزم از تو ، سایه به صحرا نمیشوی
در آرزوی غرقم و دریا نمیشوی
در زیر گامهای جنون من و دلم
این شهر شد تمام و تو پیدا نمیشوی
شاید به چشم آینه پیدا شوی دمی
در چشمهای من که هویدا نمیشوی
عرض ملامت از همگان طول عشق راست
بیهوده در معادله رسوا نمیشوی
شرط وفا به وقت ندیدن ثمر دهد
هر جا روی در آیینه حاشا نمیشوی
میخواهم اسم تو اینجا کنم ردیف
اما میان شعر و غزل جا نمیشوی
گفتم به خواب بوسم از آن لب به حیله ای
حتی از آن من به خانه ی رویا نمیشوی
تا عقل رهبر است که شیدا نمیشوی
*
برخیز و بر آتش بنه ایمان بی فرجام را
فرجام کار ما تویی بر هم بزن آرام را
فارغ ز درس دین شدم از کفر و ایمان رسته ام
در آب چشمم شسته ام دفترچه اوهام را
جام شراب من لبت چشمت مگیر از چشم من
یا روبرو دشنام ده یا بر لبم نه جام را
دوری ز مقصد نیست جز اسباب وهم ِ جستجو
بنشین و از خود دور کن پیغمبر و پیغام را
تا چند وهم جستجو در کعبه گمراهت کند
برخیز و آتش پاره کن این جامه احرام را
حبل ورید من تویی ای عروه الوثقی من
چاقو به گردن بوسه ده این صید در خود دام را
ای شعله گون چشمان تو مقصود چشمان ترم
در آتش خود پخته ای این آرزوی خام را
یا آه ِ خود همراه کن با آهِ من در هر نفس
یا پیش گوش من مکش این آه بی هنگام را
شور طپیدن در دلم با دیدنت گل میدهد
یا گل بچین از باغ من یا پیرهن اندام را
*
عاری از استعاره
بی شبهه ی تشبیه!
بی منت واژه حتی
زیباترین شعر عالم اند چشمهایت....
در چشمم بخوان!
*
بنازاده -شهرام !