شبِ من

آتش    زده ای    بود و نبودم  ، خبرت نیست

ای   کعبه ی    من  گشته روان در دل کوچه

در  صحن  خیابان به سجودم  ،خبرت نیست

بر  گوشه ی    لب   بوسه ی تبخال سکوتم

ای مبحث هر گفت و شنودم  ،خبرت نیست

قدر    نفسی   یاد    نکردی     تو    ز   نامم

بی   یاد  تو  یک لحظه نبودم ، خبرت نیست

تا   راس   مثلث   به    تو    از   عشق بر آیم

بر   قاعده   یک   خط عمودم ، خبرت نیست

ای   شعر   جنون   در    تب   هذیان  جدایی

هر   بیت   غزل از تو سرودم ، خبرت نیست!


 

هر   بار  میبینم  تو  را  غرق   غزلها  میشوم

در  گوش  من  تا  مینهد شعر قدمهایت قدم

تا   قامت   زیبای   تو   از   دور   پیدا   میشود

چون   سایه ی   خندیدنت   در کوچه انکار ها

دیدار  تو  در  قلب  من  پیوند  ماه  و  آسمان

شاید   ببینم   رد   تو  در باطن چشمان خود

آیینه   میگوید   مرا   کز   او  خبر  خواهی  بیا

تا  چشم  خود  ای  آبرو  با  من  نمایی  روبرو

ای  تو  تمام  هستیم من ساده تر از مستیم

ای   صورتت   در سینه ام چون آتش ِ آتشکده

زرتشت محو خویش را من شعله افزا میشوم

پشت سر

چشم اسارت بسته بر توفان رویا زده ی دریا

پیش رو

همه سهم من از  آسمان چشمهایت

همین تخته سنگ

دو وجب

که ایستاده بی سایه ای در گذر

قد آفتاب زده  بر دوش همیشه ناهموارش

قدم از قدم نمیگیرم

تا صدای موج هم صدای تو نشده است

قدم از قدم نمیگیرم!

الف)کویر...
گره مزن پای مرا بر کفش
هموار تر از آن است راه
                              که میگفتی
دستم از عصا مستان
دشوارتر از آن است راه
                             که میرفتی
د)ساحل...
خط بطلان است
اتصال دریا و آسمان
یاد میکند در نبود تو
موجها را که نیستند
وقایق را
که نبود!

ن)دریا...
تنها تر از آن بود دریا
                         که می پنداشتم
دریاتر از آن بود باران
                        که می انگاشتند

ریگ در کفش، موج بر پیشانی
عصا بر ساحل

مرا ببین...
منم ، دریا ، و همان قایقی که نبود
اینجا کجاست
اینجا کجا اینجاست؟

آدمی  بودم  و  از  چشم تو دورم کردند

تا که مشغول غم نان شود این نامحرم

آزمون   بود   و   بلا  سنت   دستان خدا

مثل یک اشک در آیینه ی چشمت بودم

آنچنان سوختم   از   آتش   پنهانی  خود

وا کن به بوسه قفل لبم را : خوش آمدی

خوب   بودن    مرد   ماندن   هم تراز   ابلهی است

نیست    تقصیر    تو    چشمانم   اگر   بی باورند

اعتبار   مردمکها      قدر     این   نامردمی   است

هر   قدم   در    خانه ی    زنجیر      یادم    میدهد

ناله   های   اختیارم  نفی    جبر   دوست   نیست

بین     خواب   و   التهاب    اشک    پرپر    میشوم

تا   تن   باغم   ز    گلهای   نگاه  تو  تهی    است

دست     بر    زانوی    ماتم   مینشینم   کنج  باد

قصه    موی   تو  با من مو به مو دلواپسی  است

بی   سبب   مجنون   شده   مشغول اطوار جنون

لیلی     اینجا   پایبند   حالت      فرزانگی   است