شبِ من

پیش پایم گذر منظره را بشکستند
بال پرواز ِ شبِ شب پره را بشکستند

سهم من پنجره ای بود فقط از عالم
شیشه ی عمر من و پنجره را بشکستند

گوشه خوانان چکاوک به دم صبح بهار
بغض بی پرده ی صد حنجره را بشکستند

آه از آن ثانیه هایی که به آن خوابگهم
حرمت ناب ترین خاطره را بشکستند

دل من تشنه ی لبخند دو چشمانت بود
چه شکایت که دل مسخره را بشکستند

هر چه قانون دلم بود عوض گشت و گذشت
کم که آمد قلم تبصره را بشکستند

یاد یاران خوشم ای دوست که با نام خلیل
به طواف تبری پیکره را بشکستند

یازدهم آذر

هم وزن واژه هایم پر دردم امشب ای دوست
هم بغضِ آهِ آخر دلسردم امشب ای دوست

چل سال راه رفتن راهی نبرد جایی
شاید تمام ره را برگردم امشب ای دوست

فال من خرافی از خوب و بد بریده
بی جفت چشمهایت من فردم امشب ایدوست

بر روح خنده هایم اینها خطوط دردند
لبخند درز ها را میبندم امشب ای دوست

در بارگاه زخمم شاید به حرمت خون
من از تو و نگاهت دل کندم امشب ای دوست

شکوی نکرده بودم از لخته لخته عشقت
یک عمر مرد بودم نامردم امشب ای دوست

واژه ای یافته ام
هم ثقلِ بکارت زیبایی ها
هماورد نگاهت ، هم درد همهمه گناهان ِ باد

واژه ای یاقته ام
تصویر گر جنبش اسطوره ای تنت
غائله پرداز مدیحه ای بی بدیل
حادثه پیمای نبضِ جاده ی بی برگشت
در گذر از جنگل مرغ عشقهای مرده

واژه ای یافته ام
نقال اعصارِ زیبای زمین
غصه خوار مرگِ کودک بی لالایی
پا به پای فرهنگ ِ لغات فراموش شده
در دشتِ بی پناهیِ رهگذران بیابانی

واژه ای یافته ام
به قداست بارانِ اسید
بی رحم تر از گلبرگِ سرخترین رز عالم
گریزگاه بدترین گاهِ زمان
به قند ِ آمرزیدن هزار زندیق
در عصرِ یک پنجره چای
که می گشاید لبت را

واژه ای یافته ام
مینامم خدایگان را ، شب را ،
چشم تو را پشت نرده پرسه هایم
ماه و ماهتاب را
آب و آبشار را
خواب و مرداب را
تمام دریا ،نیمه تمام غنچه ، نا تمام شبنم
نم ، غم ،
هم بیش و هم کم ...

بزرگ واژه ای یافته ام
سرانجام ِ بی سرانجامی خویش
به قدمت تحقیق کاوشگرانِ بیکار
به لطفِ زیبایی حریر رویایم
میتوانم نامید با آن ، بی نقص
تمام زیبایی را ، پاکی را ، تو را

نام تو را یافته ام ...

بیلِ بیرحم
خاک یخ بسته ِ گورستان ِ شب
رقص کمی مه در شلاق باد
و گورکن ، محو تر از سایه
ایستاده هم حجم پالتوی سیاه ضخیمش
به چه میاندیشد؟
دیرست.. دل میکند دستش از جیب
"ها" میکند

ضربه بیل بر باور خاک یخ بسته
"ها" میکند

غرق کدام درد
روشن میشود سیگار تنهاییش
به رغم لجبازی فندک در زمهریر؟
شاید تکه نانی؟
شاید زنی
که باور کند باید
تنش آن دیگریست
غزلش آن او..
صدای فرود پی درپی خنجر
خنجرِ بیل بر تن یخ بسته خاک

به نبش قبر خاطره آمده است
به جستجوی استخوانی
که باور کند...
که باور کند...

در واقع تو را متعلق به دیگری میدانند

درست روبروی چشمهایم !

اما حقیقت فقط همانست که من و تو میدانیم

همه مالکند

و فقط من و تو میدانیم

که جهان

فقط مال من و توست!

با   وصالت   آتش   عشق   من  افزون   میشود
اشک   در   آغوش   تو   هم  وزن کارون میشود

محو  دیدار  تو ام   آیینه ی   من  چشم  توست
اشک   من  با  اشک  تو  اینگونه  موزون میشود

عشق  اگر  گم  گردد  از دل عقل جولان میدهد
سینه ی   خالی  ز  می  رهن   فلاطون میشود

می نهی   لب  بر   لبم  ای مستیم از بوسه ات
این   لبالب   جام   جانم لب به لب خون میشود

بر  مزارم   سدر   اگر  روید   شود    انگور سرخ
سرو  خاک  من  به یک شب بید مجنون میشود

لاله   می روید  به   قدر   رفتنم   در   کوچه ات
در   مسیر   دیدنت   پایم   که   گلگون  میشود

بارها   من    گشته ام   دور   از  تو  دنبال شفا
درد  من   بی  چشم  تو   انگار   قانون  میشود

مرد  باید  مثل  من  در  وصل  سوزد بی شکیب
هر خسی در دشت هجران مثل مجنون  میشود

عاشقم من  عاشقم من  عاشقم من  عاشقت
بیت بیت   شعر   من  با  عشق  موزون میشود

ارواحِ سرگردان ِ هزار سوال بی جواب ،
در سوگ افسرده ی پرسش
شمعی به دست خاطر آزرده من
شمعی برسنگ مزار دلم...وای دلم...
بادرا خاموش کن
شب شد...

دیشب   غزل    قافیه ی   اشک    سرودم
بودی   تو   به   هر   بیت   هویدا  و  نبودم

من  با  وزش   باد   به   آغوش  تو در جنگ
ای  گل   به  خدا  بیشتر از عشق حسودم

در هندسه عشق تو رسم دل من چیست؟
با   درد   مجانب  شده   بر   مرگ  عمودم

تفسیر   عرق   کردن  من  سوختنم   بود
آتش  زده ای   ای  شب  تب   کل  وجودم

بیچاره   دلم   جان  به   سر بستر دردش
"من  باز  به   فکر   دل  غمگین  تو  بودم"

*مصرع آخر از شلاله قدسی

ای مسافر!
در توقفگاه دل
رد پای رفتنت افتاده است

ریلها
در امتداد حادثه
نقطه برخورد خطهای موازی گشته اند

لا به لای خاک
روحی مضطرب
میزند پیوند با معشوق خویش
جستجوی استخوانی خشک را...

از بنی آدم منم
تنها
در این متروکِ دور
ریل را بو می کشد سگ ، آنطرفتر تر ناامید

برگها بر میخورد در دست باد
زرد، قرمز، قهوه ای
افسرده ، خشک

پیچش بادی به تندیس غبار
میدهد صیقل در آغوش گون
زوزه سیم سیاه منفعل
ملتمس با رعشه میگوید "بمان"

رفتنت
آغاز پایان من است!