شبِ من

در  موج  جنون  بی  خبر از چون و چراییم

در  ما  چو  خدا  میکند  از  عشق   نظاره

آیینه    ی   اوصاف    خداییم   ،   خداییم

چندان  که  شنیدیم   ز   آوازه   ی   توفان

ما  بی  خبر  از  همهمه  ی  ما و شماییم

در  چهره  آیینه  طوافی است که در رمی

فارغ  شده  از  کعبه  و  میقات  و   مناییم

احرام  جنون  در  خم   ابروی   تو   بستیم

ما   مروه ی  خویشیم  و  صفاییم صفاییم

ما   را   ز  تو   امید  ندا  نیست در این طور

ما    منتظر    کوه    به     پژواک     نداییم

مرگ  است  خجل  پیش  جدایی ، نتواند!

ما   چشم   وفا ،  ذات  وفا ،  عین  وفاییم

پرسی که چرا شور جنون ریخته در چشم

در  سینه ی  آیینه  ببین  در  چه   هواییم!

*

فارغ  ز  چگونــــه  و  چرای  غم  توست

در  رهگذر  نگاه  تو  گریـــــــــه  ی من

سرگشته  حس های های غم توست

در  خلوت  من  به جز تپش نیست صدا

در سینه ی  من نــدا  ندای غم توست

دل  در  گره  دست  گره  کرده ی  تــو

بر  قامـــت  او  تنگ  ردای  غم  توست

در گوش دلم که گور  هر موج صداست

پاینده  ترین  نــــــدا صدای غم توست

در دست حباب من ز من چیزی نیست

آب  از  غم  تو  هـوا  هوای  غم  توست

هر  واژه چو  اسم ا عظمـــــی  میبینم

تا  بر  لب  من  دعا  دعای  غم توست!

بر   چهره ی  بهت   آینــه  نور خداست

آیینه چو روشــــن از صفای غم توست

با  پای  پیــــــاده  هر  نفس   در حجّم

تا شهــــــر دلم به زیر پای غم توست

اندیشه ی ابروی تو تا سقف من است

آبادتـــرین  بنا  بنــــــای  غــم  توست

در  چشم  ترم  همه  شبیه  تو شدند

دریا   کف  دست  ناخدای  غم توست

این  شور  عجیب  کوچه ها  در گذرت

از  چشمِ  پر  آبِ  آشنای  غم  توست

"لطفیست که میکند غمت با دل من

ورنه دل تنگ من چه جای غم توست"



پانزدهم تیر و نود و دو 

*

دلــــــــــــــــم برای دیدنت ای نازنین تنگ است

اسیر   دست   دو   چشم  ِ  نگاه  ِخود بینـــــــم

"حدید"  غم   به  دل  من  نشانــــــــــده "انزلنا"

دلـــم  به   سوی   تو مایــــل  منم  به  فکر   فرار

به  وقت  ِ شو ر  ِ جنون  در  نماز خانه ی  چشـــم

به  جز  به  پای  تو  سجده  اگر  کنم  ننگ  است

*

از   صبر   توبه   کردم   کان  صبر  ادعا   بود

عمری به صبر بگذشت وان صبر کفر ما بود

در  بارگاه ِ حیرت   انگشت   من  تو    دندان

دیدم   که   خواب   وصلت  کابوس مدعا بود

طوفان   به   جانم  افتاد  دریا   نهنگ  گردید

بر    یونس    دل   من   این   ماجرا  روا بود؟

طوفان   بهانه    کردم   تا   بی  ادب نباشم

این    کشتی ِ شکسته    تقدیر  ناخدا  بود

در  خواب   رفته   بودم   وادی   ورای   وادی

بیدار  باشِ  پایم   در   دشتِ  نا   کجا   بود

تا   یک   نفس   بر آرم   آیینه  را  شکستند

بیچارگی  چو  رعدی   بر  خواب ما و من زد

در  خرمن   سکوتم    اندیشه ی   صدا بود

دیدم چو دست اورا گفتم که خوش رسیدم

این  رد  خون به دستش  پنداشتم حنا بود

فصل  بهار ِ عجزست  شورییده بلبل مست

آغوش  غنچه  نزدیک  سر  از تنش جدا بود

*

چشم   جنون   بی  تاب   شد   آیینه   را   آگاه  کن
در   سیر   ساعتهای   تب   یادی   ز من   ناگاه  کن

تا  کی  به  وهم  عاشقی  در  کنج  ماتم  بسته پا؟
از   خواب   پایت   دل   بکن   تعبیر   پا   در  راه  کن

گر   تو   خدا   جویی   برو   در   خانه ی  قلبت  بجو
خود  حجت  خود  باش و خود با خویشتن همراه کن

مطلب "یکی بود" است و بس باقی همه افسانه ها
شعر ِ   نبودن   را   بخوان   این  قصه   را  کوتاه  کن

بوسیدن  من  از  لبت  فسق  است  و گمراهی اگر
من  عاشق  گمراهی ام  هر   دم   مرا  گمراه  کن!

گر   یارِ من    میخواهد   از  سرمای  سوزان آزمون
ای  جیره بندِ  عشق  من  دی  ماه  را  صد ماه کن

شور  جنون  از  حد  فزون  مشتاق  دشنامم کنون
یادی   ز من   از  زیر  لب   هر  چند  با   اکراه   کن

*

میسوزم  از  تو ، سایه به صحرا نمیشوی 

در    آرزوی     غرقم    و    دریا  نمیشوی

در   زیر    گامهای    جنون    من   و  دلم

این   شهر  شد  تمام  و تو پیدا نمیشوی

شاید  به  چشم   آینه پیدا  شوی   دمی

در   چشمهای   من  که   هویدا نمیشوی

عرض ملامت از همگان طول عشق راست

بیهوده    در   معادله    رسوا      نمیشوی 

شرط   وفا   به   وقت    ندیدن   ثمر   دهد

هر   جا    روی   در   آیینه حاشا نمیشوی

میخواهم   اسم    تو    اینجا    کنم  ردیف

اما  میان   شعر   و   غزل   جا    نمیشوی

گفتم به خواب بوسم از آن لب به حیله ای

حتی از آن من به خانه ی  رویا    نمیشوی

تا   عقل    رهبر   است که شیدا نمیشوی

*

رقصیده ام به هر چی زدی زخم روی ساز

آزرده ام مکن به عتاب نگاه تلخ
لبخند تو حلاوت آیینه ی نیاز

در سینه ام تفور و به گوشم شهیق ها
تاوان مست بودنم عمری به هر نماز

فواره نگاه من از منحنی اخم
از اوج چشم تو به زمین بازگشته باز

تا کی رسد به دست دلم موج موی تو
بگذشتم از کرانه ی این قصه دراز

زاهد تو رو به حج  و من اینجا نشسته ام
شورییده ام نگاه نگارم مرا حجاز

*

خرداد 92

از هرچه غیر توست به کلی بریده ام

من گنگ خواب دیده ی شهر تحیرم

جایی میان آینه ها آرمیده ام

در خوابگاه نحس خرافات مستدل

من صدق چشمهای تو را خواب دیده ام

هر بارِ غم که به دل میرسد ز عشق

لاحول گویِ ناز نگاهت خریده ام

تو هر چه دور میشوی عکست شود قریب

آیینه ی مقعر ِ از غم خمیده ام

فرقی میان دیدن  و نادیدن تو نیست

در هر دو حال نبض جنون را طپیده ام

حقا به هم دو خطّ موازی نمی رســــند

من دیده ام که آخر این خط رسیده ام

من در میان خواب تو بر بالش خیال

جایی میان شعله و شور آرمیده ام

*

نهال عشق میکارم به بار اما نمی آید

نه با این عشق و نه با من کنار اما نمی آید

به عقل ناقص مفتون فرار اما نمی آید

که یادی آیدش از من به کار اما نمی آید

غبار از دور دست او ، سوار اما نمی آید

به صحرای نگاه من نگار اما نمی آید

تغافلهای پلکم را قرار اما نمی آید

زبانش باز میبندد هزار اما ! نمی آید

*

شود آیا نفسی از دل من یاد کنی

چه شود خانه ی یک خاطره آباد کنی

تا درین بند ز بند خودش آزاد کنی

که گل هستی من پرپرِ این باد کنی

تا من سوخته را در غمت استاد کنی

بازخواهی که مرا همدم فریاد کنی

سوی دیگر بروم باز تو بیداد کنی

کاش امروز مرا  طعمه ی  جلاد کنی

پلک بر هم زدنی تا مگر امداد کنی

یا دل تنگ مرا نیز ز فولاد کنی

مهر نا آمده اندیشه ی خرداد کنی

تا تماشای قد و قامت بیداد کنی

موعد  دیدار تو فرصت آیینه هاست

من چو نباشم دمی راحت آیینه هاست

سادگی  و  یکدلی عادت آیینه هاست

مردمک چشم من غربت آیینه هاست

غیر تو هر کس که هست غفلت آیینه هاست

قهر تو با اشک من ظلمت آیینه هاست

در دل من موسم کثرت آیینه هاست

دیدن رویم کنون حسرت آیینه هاست

بدمست بود و عربده کش راه بسته بود

پای تمام رهگذران را شکسته بود

از هر چه غیر توست نگاهش گسسته بود

آیینه بود و نقش تو دلخواه بسته بود

اسفند دل زیاد تو از خویش جسته بود

یک دل نبود که از این دام رسته بود

تعبیر خواب پای دلم نا خجسته بود

دیشب دلم حوالی چشمت نشسته بود