شبِ من

دیرگاهیست زمان سنگین تر از سربی است که پای کفشهای پروانه بسته باشند و گذر روزها در زوزه گلوله توپی که ترکشش هنوز هزار سال بدهکار من است و نمی آید گوش پرنده را می آزارد.

چه معنی دارد که روح مومیایی شده ام آنقدر سرگردان برزخ بی در و پیکر ایامی باشد که گوی تیرگی مضاعف یلداها را چوگان بازی بچه گانه اش کند؟

با دعای که زنده ام .نمیدانم اما یکی از همین روزها قاعدتا یکی این انا لله را بزند...

شب یلدا

طلوع ماه دی

از خاطر تقویم یخ بستن

میان اخم سرد تو...

شب یلدای تو امشب

انار سرخ در سفره

کنار پشمک و آجیل...

و رازی مبهم و سربسته

آیا هندوانه سرخ و شیرین است؟

شب یلدای من هر شب

هوای گریه در چشمم

جنون ، بی تابی و فریاد...

ورازی مبهم و سربسته

آیا در دلت با یاد من میلی است؟

غروب آخر آذر

طلوع اول دیماه

میان باغ دلتنگی

اقاقی های یخ بسته.....

بلند و سیاه
 سرد
سرخترین انار
کنار وسوسه تخمه های نشکسته

موهایت، نگاهت
لبت ؛آرزوی یک سلام...

سرما ، تاریکی ،
همان شب گریه ها .. اندکی طولانی تر
کدام یلدا؟
نام هیچ شبی بی تو
غیر درد نیست....

غافل  ز   چشم   زار   من وین قلب آتش خوار من

هم   رنگ   عطر   یاسمن    بر   بالش سبز چمن

"یارم   به    یک   لا پیرهـــــــن خوابیده زیر نسترن

ترسم که بوی نسترن مستست و هوشیارش کند"

چون  سایـه اش  در پـــای او افتـــادگی آموختم

در حسرت چشمان او در سوز عشقش سوختم

در  ناله های  نیمه  شب گل برگ اشک اندوختم

"پیراهنی  از   برگ   گل    بهر    نگارم     دوختم

بس که لطیف است آن بدن ترسم که آزارش کند"

ای  بوی  می  تلخی  نکن با شامه عمخوار من

ای  نبض  من  آهسته   زن   نزد  خیال  یار  من

ای   قاصدک    آرام    رو    در   خانه ی دلدار من

"پروانه    امشب   پر   مزن   اندر   حریم    یار من

ترسم    صدای   پرپرت   از   خواب   بیدارش کند"

مستفعلن   آهستـــــه  رو  در  سینـــه اشعار من

ای اشک من آهستــه ریز  از چشم شب بیدار من

اه  ای  نسیم  آهستــــه  وز  در  کوچـــه دلدار من

"ای   آفتاب   آهستـــــه  نه   پا  در  حریم  یار  من

ترســـــم  صدای پای تو خوابست و بیـــدارش کند"

تا  زخمــهای خاطـــره  انکـــار  می شوند
شب ضجـــه های فاجعه تکرار می شوند

من چشـــم خاطـــرات تو را  خـواب میکنم
امــا  به  یـک  نـگــاه  تو  بیدار  می شوند

خالی  نمیشود  دلم  از  آنچه مال توست
خون دل است و اشک که انبار می شوند

من   عاجــــز از هزینـــه سنگیـن دیدنـت
ایـن طعنـــه های عائله سربار می شوند

چون  ره  به  امـن  خانه  رویت  نمی برند
درهـــا  برابــــرم  همه  دیــوار می شوند

آن بــــــره های آهــوی چشمـان نـــاز تو
بر من که می رسند  ستمکار می شوند

در درس جبر عشق که چشمت معلم است
آیینــــه ها  تفاضـــل  دیـــدار  می شوند

آیینه  را  شکستــــن  من  اشتبـــاه بود
غمهـــا در  این مقابله بسیار می شوند

تـا  کجـا منــت بیگانـــه ی دیگـــر بکشیم
یکشب ای دوست به آیینه بیا سر بکشیم

در   نهــاد   همه   عالم   تـب   آه   اندازیم
فعل  آتــش  زدنی  در  دل  مصدر  بکشیم

قفــس از سایــه دیـــوار اگر پر شده است
لا اقل با قلـــم عشـــق کمــی پر بکشیم

رخصـــت  و قـــدرت پرواز نـــداریم قبـــول!
میتوانیم  به  خاک  عکـــس کبوتر بکشیم؟

نیست  در  خاطره ها  فعل  رسیــدن  انگار
شمـــع  و پروانـــه چرا آخــر دفتر بکشیم؟

زجر  خود  را  که  نداریم  از  آن  راه  فــــرار
بهتر این است که با حوصله ، بهتر بکشیم

کام   دل   با  دل ما   هیـــچ  نــدارد  ربطی
هر قدم بر سر مین است چه معبر بکشیم؟

ما  که  خود  عین  بهاریم  چرا  میخواهـــی
ســـردی از فاصلـه ی بهمن و آذر بکشیم؟

صبـــر در  دوری  تو  کــــار من ِ تنها نیست
تو  بیـــا  زحمت  این  درد  بــرابـر  بکشیم!

همخــانه ی این عاشق آواره تویی تو
ای مشکل لاینحــل من چاره تویی تو

تو چشم من و منظره ی پیش نگاهی
از چشــم من از دور به نظاره تویی تو

زان در غـــم نانم که عیان دیده نگاهم
گنـــدم تو و دنــدان تو و نیواره تویی تو

ای روزه تو ،امساک تو ، افطار ،نگاهت
مُحـــرِم تو و احــــرام تو کفاره تویی تو

در عشق تو سی پاره ، دلِ کافر تنگـم
توارت تو انجیــــل تو سی پاره تویی تو

طوفــان تو و دریـــا تو و این ورطه مهلک
قایــــق تو و ساحل تو و گهواره تویی تو

هم گــــــردن تسلیـم من و آب به کاسه
هم رگ تو و هم دست تو، قداره تویی تو

در سیــر مدار دل من یاد کسی نیست
هم اختــر تابنده تو، سیـــــاره تویی تو

صد بـــار به یاد لـــب تو توبــه شکستم
ده لب به لبــــــم توبه صد باره تویی تو

ای در دل سجــاده ی من خالق تسبیح
در هر نفــسِ فاســـــق بدکاره تویی تو

در خود دگــر اندیشـــه ی تغییــر ندارم
لوّامـــه تو و نفــــس تو امـــارّه تویی تو

ایکــــه به هر حالتـــی قهـــر و عتابـم کنی
سنــــگ به روی یخـــم نقش بر آبـــم کنی

گِل  کنم  از اشـــک خود خــاک تن کوچه را
بــاز بیـــــابی مـــــرا کـــنت تــرابـــم کنی

خسته ام از دست خود سوخته از دست تو
گــــاه کنــــی کوفتــــه گــــاه کبابـم کنی

قصـــه خواب من از دســــت تو افسانه شد
بــــاز بـــه دوز و کلـــک خوب تو خوابم کنی

دوســـت گرفته تو را چشمِ ز خود بسته ام
کـاش تو هـم یک نظر دوســت خطابم کنی

مــردم از این انتظـــــــار چشم به قفل درت
کــاش جـــوابــم دهــی یا کــه جوابـم کنی