شبِ من

ما بی خیال مردم دنیا شدیم و رفت
فارغ ز قید و بند تمنا شدیم و رفت

از آسمان خلق گذشتیم چون شهاب
گردی به خاک خسته دنیا شدیم و رفت

گویا که کار و مشغله هاتان زیاد بود
ما از سر جهان شما وا شدیم و رفت

از ما به جز غبار تحیر نماند هیچ
ردی میان پهنه صحرا شدیم و رفت

مثل مرور تلخی یک بغض مضطرب
در خاطرات آینه حاشا شدیم و رفت

خورشید صبح را به شما ارث می نهیم
تا گریه در تداوم شبها شدیم و رفت

یک آن گمان حل مسایل خیال بود
عمری غریق وهم و معما شدیم و رفت

عمری گذشت و فرصت دیدار دست داد
دلبسته ی جنون تماشا شدیم و رفت

هر کس برای مقصد و مقصودی آمده است
ما هم غریب و عاشق و رسوا شدیم و رفت

دیگر از چشم تو اینبار حذر خواهم کرد
در غم عشق تو تجدید نظر خواهم کرد

خبر رفتنم از شهرِ تو را خواهد داد
قاصدک را که از این کار خبر خواهم کرد

شهوت بدرقه ی هیچ کسی با من نیست
بی خبر نیمه شب از شهر سفر خواهم کرد

تا که عمری کنمش خاطره آن پنجره را
بارِ آخر شبی از کوچه گذر خواهم کرد

وقت افطار ، غم بغض خودم خواهم خورد
بر سر سفره شب بی تو سحر خواهم کرد

تا فلک داد مرا از تو مگر بستاند
ترک بیت و غزل و شعر و هنر خواهم کرد

میوه ام نیست به جز هیزم خشکیده ی من
من تو را بر تنه ی روح تبر خواهم کرد

بهره از عاطفت خلق اگر هست هنوز
زخم شمشیر تو را خوب سپر خواهم کرد

شمع خود سوزم و از داغ ،مرا نیست فرار
هر چه در پا فکنم باز به سر خواهم کرد

منکه با جنت و دوزخ هوس و ترسم نیست
روح را در غمت از جسم بدر خواهم کرد

تا که افسانه ی عاشق نرود از یادم
هر کجا آینه ای هست نظر خواهم کرد

آتش کده ای دارم پنهان شده در جانم

پنهان زتو ای زاهد میرقصم و میخوانم  ، من شعله لرزانم

من میکده ای دارم در روح شرربارم

پیمانه ام و می هم ،هم ساقی و دربانم ،هم دردم و درمانم

گفتی که پریشانی ،تو  بی سر و سامانی

بهتر ز سر و سامان این حال پریشانم ، این خانه ویرانم

گفتی که کم از عشقم پیش کس و ناکس گو

تو پرشده ای در من آنگونه که نتوانم  ، بیچاره و حیرانم

با من ز چه میگویی زاهد تو حدیث سوگ

من رند خراباتم مستانه و شادانم ، در حلقه رندانم

مولا نظری بنما یا حق مددی فرما

دوراز تو کویرم من از لطف تو بارانم ، هم غنچه خندانم

 
غزل مستزاد

قبل از این عاشق شدن اندوه من بسیار بود
زندگی همواره در همواره ی تکرار بود

میکشیدم روز و شب بارم به دوشم بی ثمر
پای خسته راهیِِ راهی که ناهموار بود

آمد از آیینه ها تفسیر آیات جنون
یک شب از شبها که جای چشم دل بیدار بود

فکر میکردم کسی از راز من آگاه نیست
در نگاه رهگذر ها چشم معنا دار بود

ناگهان آتش به جانم زد اثر از من نماند
صد رگ از قلب جهنم بر دلم انگار بود

سوخت جانم شعله ور شد روحم از دیدار نور
سوختن آری عزیزم شرط این دیدار بود

عشق در آیینه ی چشمان او تصویر گشت
عکس من رقصان میان چشمهای یار بود

عاشقی در شعر من پیدا تر از روی تو نیست
این نه در حد خیال مردم بازار بود

دیشب   غزل    قافیه ی   اشک    سرودم
بودی   تو   به   هر   بیت   هویدا  و  نبودم

من  با  وزش   باد   به   آغوش  تو در جنگ
ای  گل   به  خدا  بیشتر از عشق حسودم

در هندسه عشق تو رسم دل من چیست؟
با   درد   مجانب  شده   بر   مرگ  عمودم

تفسیر   عرق   کردن  من  سوختنم   بود
آتش  زده ای   ای  شب  تب   کل  وجودم

بیچاره   دلم   جان  به   سر بستر دردش
"من  باز  به   فکر   دل  غمگین  تو  بودم"

*مصرع آخر از شلاله قدسی

یادت  عجیب   بر   دل    دلتنگ   میزند
دیوانه   طفل  چشم  مرا  سنگ میزند

آهو به رشک چشم تو از خویش میرمد
شب   در  قیاس  موی تو کمرنگ میزند

من  با  دلی  سپید   به   دیدار   آمدم
چشمت  به   طبل  فاجعه جنگ میزند

بر    بال   بیقراری    پروانه ها     نخند
این شمع شعله در نفس سنگ میزند

از  بس   رطوبت اشکم به چهره است
آیینه    در    برابر   من    زنگ    میزند

تا   قصد   رفتن  از   این    شهر میکنم
پایم   میان   خاطره  ها   لنگ    میزند

لیلی و ظرف من ، که ندیدست غیر من
این پنچه ها که  بر دل  من چنگ میزند

من به اندازه آغوش زمین دلتنگم
مثل پا در گذر از معبر مین دلتنگم

بحث شک نیست خودم زیر سوالم این بار
چه مسلمان و چه کافر به یقین دلتنگم

بوده ام توسن و در دشت نگاهت چون باد
کرده اما به خدا بدعت زین دلتنگم

گله ای از تو و از بخت ندارم این بار
باورت کرده ام ، افسوس ، ازین دلتنگم

تو که چشمت به نگاه دگران می افتد
گوشه ای چشم بچرخان و ببین دلتنگم

من و تو اصلا از اول غلط مصطلح است
قدر هر واژه ی فرهنگ معین دلتنگم

با من از حدث و قدم بود و عدم قصه مگو
من اگر هستم اگر نیست ، همین ، دلتنگم

شعله و شعله و شعله شرر و سوز و شرار
آتش آمیخته با بوم من آن نقش نگار

آخرت مقصد افرادی و برخی دنیا
من و دل بی دل و عاطل همگان بر سر کار

بار عالم همگی یک تنه بر دوش نحیف
فارغ از قبض و ز بسط و ز خود و دار و ندار

چیست بیرون دلم ؟هیچ ! که هیچ است ،که پوچ
شیر دشت خودم و آهو و سرگرم شکار

هر چه در باطن خود در پی خود می گردم
اثری نیست ببین از من از گرد و غبار

فارغ از خویشم و از خواهش و اوراد و دعا
ذاکر خویشم و مذکور خود و مست و خمار

نه بهشتی و نه دوزخ نه خدایی و نه بت
کفر و ایمان کلکی ، نفی کجا و اقرار؟

دل من محو شده در دل دلدار دلم
دارد انگار دلم با دل دلدار قرار

غرق نورم به خدا چونکه به خود می آیم
میشود پیش نگاهم همه جا تیره و تار

منکر حال من و دل نه عجب گر بشوی
میکنم خویش چو خود را نفسی صد انکار

موج خون میزند از سینه بر آیینه چشم
اشک پر میشود از یاد تو تا سینه چشم

هر گذر چهره ی تو پیش نگاهم پیداست
ای در آمیخته با غربت دیرینه چشم

میکشد خاطره ی نامده ی رفتن تو
پرده بر قاب نگاه دل بی کینه چشم

بسکه حاضر شدم همپایه ی استاد منم
در کلاس غمت از شنبه به آدینه چشم

دیدنت جُرم دلم بود و چه سنگین گشته
جِرم این فاجعه بر گرده ی پیشینه چشم

کار دیدار نگاه تو چه طاقت فرساست
شاعری کو که بگوید غزل ِ پینه چشم

عشق یعنی سینه ام در هر نفس درگیر توست
بر    پلاکم    نام   تو   بر   گردنم   زنجیر توست

عشق یعنی چشم تو همرنگ عاشق گشتن است
در دل چشمت نوشته عشق من تقدیر توست

در   صدور    حکم    مرگ   من  تعلل می کنی
چونکه   میدانی  طپیدنهای  دل  تکبیر  توست

خواب من آغشته  ی ابهام بیداری شده است
چشم باز و بسته ام  پیوسته بر تصویر توست

منطق خشک ارسطو   واقعا  بی منطق است
احترامم   هر نفس   وابسته  ی تحقیر توست

من فقیرم   بی نوایم   بی کسم  بی  حاصلم
هر چه دارم هرچه هستم حاصل تاثیر  توست

بر   لبم   مُهر  بلا   بر  چشم  اشک   آتشین
راز من افشا اگر شد    نازنین  تقصیر  توست