شبِ من

سگ گله در خواب و گرگ و پلنگ
و ماهی به رود جنون زیر باران به خواب
یکی خواب گله ، یکی بره
ماه

قناری ، قفس
سار و طوطی به باغ
عقابی سر کوه و زاغی به شهر
سرکوچه گربه ،زباله ، چراغ
و آهو به دشت پر از التهاب
علف،  خواب شیرین و مهتاب ناز
وشیران ِ خوابیده مغرور و مست

ستاره ، سهیل و  زمین، زهره ،ماه
همه خفته از جانی و بیگناه

مهندس ، پزشک و پرستار شب
نگهبان و محکوم حبس ابد
کشیک شب و نانوا، کارمند
یکی دست بالا ، یکی خط فقر

همه کودکان فراری ز درس
و نوزاد ده روزه ، مادر ، پدر
همه خورده از شهد شیرین خواب

همه خواب و من چشم بیدار شب
همه خواب من زار  و گریان تب
من و یاد تو
هق هق ِ نیمه شب

تا   پلکها     تقیه ی    پروا       گرفته اند
چشمان    یار     رنگ    معما   گرفته اند

در   حلقه شان  به غیر تغافل نیاز نیست
شیطانینان   که    ذکر    خدایا  گرفته اند

آیینه ها  میان  خاطره ها  خاک میخورند
چشم   ستاره   رهن   تماشا  گرفته اند

در خواب ما صداقت اصحاب کهف نیست
این  سکه ها   فریب   مطلا     گرفته اند

در   انتهای    حادثه ها   خواب  رفته اند
آن شعله ها  که از تو به دل  پا گرفته اند


تا قامتت به  چشم خیابان  قدم گذاشت
دستان    من     زبان     تمنا   گرفته اند

ذکر مرا به هیچ   آیه  ز رحمت نوید نیست
گوش  تو   را   ز   فهم   نداها   گرفته اند

ای دلم   بی واژه  با تو در تب گفت و شنود
هر    غزل    را    در  تمنای تو میباید سرود

من   کنار کفشهایت    سایه ها  افکنده ام
کعبه   را   در   ازدحام   شهر میباید سجود

من    به پای     منبر خون و  جنون آوراه ام
بگذری     شاید  زمانی    از مصلای شهود

خشت    سودای  وصالت خام دراجزای من
کرده ای     کل     وجودم  را    بنای یاد بود

فرصت    آتش پرستی   داده  چشمان  مرا
قامت  معبود  وارت   در    قیام   و   در قعود

کافرم من   بت پرستم من  خدای من تویی
گرچه   برعکسش   کنم در بین مردم وانمود

در   خیابان   پرسه هایم   را به نامت میزنم
پیش چشمت شاید آیم کوری چشم حسود

ای   یکی بود و نبود من   بیا   شیرین شود
قصه     فرهاد  مجنون    زیر این سقف کبود

مثل    بغضم   میشکفتی    در  خیابان نگاه
چشم      من  پنهان  ز تو در بازوانت میغنود

تا    نبینم    اخم   تو   دزدیده   دیدت میزدم
سهم چشم  من ز تو ای بهترین جز این نبود

آتش    زده ای    بود و نبودم  ، خبرت نیست

ای   کعبه ی    من  گشته روان در دل کوچه

در  صحن  خیابان به سجودم  ،خبرت نیست

بر  گوشه ی    لب   بوسه ی تبخال سکوتم

ای مبحث هر گفت و شنودم  ،خبرت نیست

قدر    نفسی   یاد    نکردی     تو    ز   نامم

بی   یاد  تو  یک لحظه نبودم ، خبرت نیست

تا   راس   مثلث   به    تو    از   عشق بر آیم

بر   قاعده   یک   خط عمودم ، خبرت نیست

ای   شعر   جنون   در    تب   هذیان  جدایی

هر   بیت   غزل از تو سرودم ، خبرت نیست!


 

هر   بار  میبینم  تو  را  غرق   غزلها  میشوم

در  گوش  من  تا  مینهد شعر قدمهایت قدم

تا   قامت   زیبای   تو   از   دور   پیدا   میشود

چون   سایه ی   خندیدنت   در کوچه انکار ها

دیدار  تو  در  قلب  من  پیوند  ماه  و  آسمان

شاید   ببینم   رد   تو  در باطن چشمان خود

آیینه   میگوید   مرا   کز   او  خبر  خواهی  بیا

تا  چشم  خود  ای  آبرو  با  من  نمایی  روبرو

ای  تو  تمام  هستیم من ساده تر از مستیم

ای   صورتت   در سینه ام چون آتش ِ آتشکده

زرتشت محو خویش را من شعله افزا میشوم

خیال تو را میگویم

میان هر نقش 

جنگ نابرابریست

من مسلح نیامده ام!

محض رضای خدا

چشمهایت را غلاف کن ...

به شهر خیالِ دیدنت

یکی از همین پرسه های همیشه بهار...

خیابان گذر نکردن هر روزه ی تو

خود را دیدم از روبروی دور

می آیم

به من رسیدم

نگاهم کردم

-چه عجب؟راه گم کرده ای؟

قلبم شکست خورده از چشم بی سپاهت

وزن    تمام    عالم    بر   سینه ام    پر کاه

طاقت    ندارم    اما     یک   ای خدا و آهت

غافل  ز  روز  محشر مشغول کار خود باش

مستانه   میکشم    من   تاوان  هر گناهت

من   مستطیع   عشقت بوسیدن تو واجب

پوشاندن   نگاهت   از   چشم   من کراهت

عمری   کفاف    باشد    افطاری    قلم  را

ته   مانده   غزلها   در   سفره ی   نگاهت

دانی  که  اقتدایم  وقت بر نماز  بر کیست؟

گشته   کلیشه   اما   بر   روی مثل ماهت!

زاهد   برو   دعا   را  دستی نبود در عشق

یک   عمر   کندم   اما  آبی نداشت چاهت

عید فطر

*

گاهی    خودم    برای    دلم تنگ میشود!

تا  در  میان  خانه ی     دل    راه     میروی

دلتنگیم    به    گوش   دل  آهنگ  میشود

از   روبروی     آینه    تا     دور      میشوی

آیینه     هم     برای   تو   دلتنگ   میشود

آیینه ایست   چشم  من  از فرط  سادگی

در     منظر    نگاه   تو    پر رنگ    میشود

دیدم   من   اولش   به   خدا  نه  من اولم

مثل دو کودکند چشم من و جنگ میشود

عین  تعلل  است  نگاهم  به   چشم  تو

تیمور  چشم  ترسوی  من  لنگ میشود

وقتی   که   اخم   میکنی ای خالق  غزل

شعرم  اسیر   قافیه ی   سنگ   میشود

من   دورم   از   تو  و   گفتی  که  دور تر

این   واحد   قدیمیِ  فرسنگ ،  میشود؟

*

اسم  خود   در  دل  یک   آه  توانی  شنوی

نود  و نه  بت  اگر  در  دل تسبیح من است

تو بیا  صد شود  و یک یک هر صد تو شوی

من تو را بی خبر از عشق خودم میخواهم

تو  از  این  شعله مبادا که به سویی بدوی

سرخی    رنگ   لبت   میدهد   افکارِ   مرا

حس   مردِ   هوسِ   غار    نشینِ   بدوی!

گوش   من   خسته ی  تکرار نصیحتها شد

من   سر   توبه  ندارم  به  سلامت  اخوی!

*

من روزه خوار چشم تو در قدر مطلقم!

پرده دوم

پای چوبی من فرار چشمهای تو را قدم زده است....

پرده سوم

امشب هم گذشت ...شب قدر چشمهایت.....

پرده چهارم

پرده بسته شد

خاطره بهاری که نیامد...

آن  دو  لب  از  نی  صدای ناله را دزیده اند

چشمها   با  آن  پف پنهان به زیر سایه ها

قطره های  کوچکی  از  شرم  با نام عرق

مویتان  بانوی  شبهای  همه  یلدای  من

برق  چشمان  شما  در  آسمان این غزل

از  ستاره  شهرت  دنباله  را   دزدیده اند

*

در   نگاه   کوچه    تا   از   دور   پیدا   میشوی

نقشبند   لرزش   دست   و   دل  ما  میشوی

تا   قدم ها   روبرویم   میزنی  بر   فرقِ  فرش

هر  قدم چون محشری  در سینه برپا میشوی

تو مگر  در سینه ی چشمان من جا کرده ای؟

چشم  من هر سو دود آن سو هویدا میشوی

در  دل  آتش  روم   بینم   که   در  آتش  تویی

غرق  دست   آب  می آیم   تو  دریا   میشوی

در   نگاه  مرد  و  زن  پنهان  شده  چشمان تو

در    زبان     کودکان    کوچه    گویا    میشوی

نیست مشکل عاشق چون  تو لطیفی گشتنم

مثل   آبی    در   میان   خاکِ  دل  جا  میشوی

ساده ای  چون  دست  باران  بر دل رویای برگ
هر   نگاه   اما   چرا   در   من   معما   میشوی

آه ِ   این  شورییدگی  را  روی   جلد  کوه  کش
ورنه  هر  سطر   کتاب  شهر  رسوا   میشوی!

*

گر   دلت   با   گریه  ام   وا   میشود

خنده ات  با  اشک  من  گل  میدهد

در  دل  هر  کوچه ای  در   چشممی

تا   کنم    همسایه   دل  را  با  دلت

شور  اشک  از  دوریت  در  چشم  پر

قاب عکس چشم من  از  تو تهیست

*