شبِ من

در   دل  بـــــاد   تــف  آتـــــش ما می آید
باد و  آتـــش  طرفی ، سیــــل بلا می آید

آتش  از   خاطـــر باران غم دریا برده است
قطـــره   را   از   هوس  دوست ابا می آید

مرگ  تصویر  غریبی  است در آیینه چشم
یعنی  انگـار  که  با  اشـــک ، خدا می آید

باد  بسته است  قدمهای  مرا از این شهر
بوی   موی  تـــو  از  ایــن آب و هوا می آید

شهر  بی رنگ تو زندانی اوهام خود است
کوه   سرخاب   چو   زنجیــــر به پا می آید

گوش  من  شور  جنون  دارد  و پایم بسته
این  بســـم نیســت که از دور ندا می آید

گر   تب عشـــق به جان غزلم پیدا نیست
بـــوی  خود  ســـوزی  ابیـــات چرا می آید

سنگهای چیده در زوزه گاه باد
بوی خیس خاکستر باورم
جنگل بان خشمگین
کمی آنسوتر از این همه مه...

چقدر اشک بدهکارم؟
تورا قسم
 به پروانه زیر باران
میشود یکجا حساب کنی؟

شب یلدا
دردِ دلم گرفته با آفتاب
ماه در محاق
ستاره بی رمق
من و درخشش پرولاکتین
آغشته با هزار معمای نامکشوف...

فرمان تسلیمت را پذیرفتم.نمیدانستم چیزی از توافق ژنو درباب اسیران نمیدانی...

صـدای   بال  گرفـــت  آســــمان  خالی  را
قفس   حریف    نشـــــد  گردش خیالی را

تو  را  به پرسه  در  این کوچه دیده ام یکبار
هزار    باره    دویدم    همـین    حوالی   را

نزد  سپیده   ی یوم الوصال   چشمانــــت
به   چشم   خویش  شمردم  چرا لیالی را

هبوط اشک من خسته پای سایه  توست
در    این   سقوط   عیان  دیده ام تعالی را

به کارگاه غمت هفت روز من شنبه است
بیار   جمعه ی   تعطیل   ایـــــن  توالی  را

به  اجتهاد   رسیدم    به   درس   خارج در
جواب    داده    سکوت   تو   هر  سوالی را

نمیروم   من   از  این در به جبر فرض محال
که   انتظار    وقوع   است   هر   محالی را